Kiełbasa niezwyczajna

Rz: Kibice pytają, co się dzieje z Piechną. No to ja pana pytam.

Grzegorz Piechna: Jeszcze ktoś o mnie pamięta? To miłe. Węgiel wożę.

Jak to, węgiel?

Normalnie. Mamy z żoną skład węgla na podwórku w Opocznie. Przywożą go ze Śląska, a ja rozwożę po okolicy. Czasami i 60 km od Opoczna. Jestem sam sobie kierowcą, kierownikiem, ładowaczem z łopatą w ręku. Normalna praca od rana do wieczora, która daje mi żyć, której się ani nie brzydzę, ani nie wstydzę.

Brudna robota…

Ale ręce mam czyste.

Mam na myśli co innego. Nie łatwiej byłoby zostać przy piłce?

Jakoś nie miałem propozycji. Nie trenuję żadnej drużyny, gram sam rekreacyjnie, z kolegami w Opocznie. Ćwiczę też z 14-letnim synem. Takie formy kontaktu z piłką mi wystarczą. Jak się ma 40 lat, nie można już myśleć jak 20-latek.

Ale na mecze pan chodzi?

Jestem dość często na meczach Korony w Kielcach. Tam czuję się naprawdę dobrze, u siebie, mimo że ostatnio spotkała mnie tam przykrość. Przed meczem z Legią siedziałem w samochodzie na światłach, kiedy jakiś typ dał mi fangę w nos. Tak bez powodu. Nim się zorientowałem, rozpiąłem pasy i wyszedłem z auta, ten wariat z jakimś kolegą chcieli się bić. Kiedy zorientowali się, że to ja, powiedzieli tylko: o rany, to Piechna. I uciekli. Przeprosiliby chociaż.

W dawnych czasach kibice Korony by ich znaleźli.

W dawnych czasach kibice nie musieliby ich szukać, bo sam dałbym sobie z nimi radę. Teraz chyba też, bo nie jestem ułomkiem, ale nie chciałem robić awantury.

Był pan w 15 klubach i wszędzie pozostał pan we wdzięcznej pamięci kibiców. A który z tych klubów wspomina pan najlepiej?

Koronę, bo tam spełniły się moje marzenia: zagrałem w ekstraklasie i w reprezentacji Polski. Ale nie ma klubu, który wspominałbym źle.

Nawet Polonię? Pamiętam pańską wypowiedź sprzed kilku lat, w której wyczułem jakiś żal, że w Warszawie się panu nie powiodło.

Bo Polonia jest bodaj jedynym klubem, w którego barwach nie strzeliłem bramki. Nie mam nic do Warszawy, lubię ją. Ale nie była moim domem. Inni zawodnicy Polonii czuli się wtedy podobnie. Jak nie ma atmosfery, to nie ma wyników. Józef Wojciechowski dawał pieniądze, ale chciał za nie kupić sukces szybciej, niż się w piłce da. Poza tym nie miał szczęścia do współpracowników. Dyrektor te pieniądze dzielił tak, że miesiącami czekaliśmy na wypłaty. Zawodnicy wygrywali sprawy sądowe, ale i tak nie otrzymywali zapłaty. Ja też.

Tylu trenerów co w Polonii nie miał pan chyba w żadnym innym klubie.

To było chore. Trenerzy zmieniali się co trzy–pięć kolejek, a mieliśmy wrażenie, że i tak to nie oni podejmują decyzję. Niektórzy przychodzili do szatni z kartkami i czytali skład, który chyba nie oni ustalali. W takiej atmosferze nie dało się grać.

Znając pana trochę, mam wrażenie, że był pan typem zawodnika, dla którego atmosfera była najważniejsza. Dlatego grał pan najlepiej blisko domu.

Bo to prawda. Oczywiście zarabiałem na boisku, ale ważniejsze było to, że na mecz przychodzili koledzy, z którymi później można było pójść na piwo, pogadać o tym meczu i o następnym. Tak wyglądało moje życie wszędzie tam, gdzie grałem. Umówmy się, że Modrzew, Tomaszów Mazowiecki, Bukowiec Opoczyński, Łowicz, Paradyż, Czermno to nie są metropolie. To jest Polska powiatowa, w której życie, także piłkarskie, toczy się innym rytmem.

Chyba nawet zdrowszym niż w stolicy, Krakowie, Poznaniu, Łodzi czy Trójmieście. A przynajmniej bardziej romantycznym.

Nie wiem jak to nazwać, ale chociaż wszędzie, bez względu na wielkość miasta czy wsi, gra się, żeby wygrać, to mam wrażenie, że w tych mniejszych miejscowościach jest coś takiego fajnego. Nie chodzi tylko o to, żeby kibic znał ciebie, ale też o to, żebyś ty znał jego. Trzydziestu tysięcy na trybunach nie można znać osobiście. Ale kilkuset tak. Gra się dla nich, człowiek się przykłada, bo przyszli dla ciebie. I nikt w takiej sytuacji nie pyta o pieniądze. Idziesz z kumplami po meczu się napić, co traktuje się jako normalne zakończenie dnia. Nazajutrz każdy idzie do swojej pracy. Oni pracują, na ogół fizycznie, ja idę na trening i cierpię, bo bywam skacowany. Tak bywało.

Popularny piłkarz, bohater niedużej miejscowości ma duże szanse, by zostać alkoholikiem.

Owszem, tak było przede mną, w moich czasach i teraz też chyba w różnych miejscach Polski tak jest. Nie byłem abstynentem, ale też poza zwyczajowym „Grzechu, ze mną się nie napijesz” było coś takiego jak zrozumienie mojej sytuacji: Grzesiek nie może pić, bo musi być w formie. Nie namawiajcie go. To chwilowe, pomeczowe zapomnienie trwało więc krótko i w moim przypadku nigdy nie miało ciągu dalszego. Pijąc, nie miałem problemu z alkoholem. Miałem natomiast poczucie, że gram dla tych znanych i nieznanych kibiców, dla których jestem kimś ważnym, bo oni we mnie wierzą.

Nie było ich w Kielcach, Warszawie czy Moskwie, co od razu odbiło się na pańskiej skuteczności.

W Kielcach było jak najbardziej. W Warszawie nie bardzo, o czym wspominałem. Moskwa to zupełnie coś innego. Pojechałem tam sprowadzony przez trenera, który szybko został zastąpiony przez innego, b. selekcjonera reprezentacji Rosji Gieorgija Jarcewa. I on, jak to jest w rosyjskim zwyczaju, sprowadził do klubu kilkunastu swoich ludzi. Stałem na straconej pozycji i kiedy nadarzyła się okazja, wróciłem do Polski.

Znając trochę pański charakter, dorobiłem do tej sytuacji ideologię: Piechna nie powalił na kolana Moskwy, bo nie miał wokół siebie życzliwych ludzi, kolegów, a więc i atmosfery.

Jest w pańskiej diagnozie sporo racji. Mogłem w Moskwie liczyć na wsparcie Marcina Kusia, grającego także w Torpedo, oraz pomoc i życzliwość Wojtka Kowalewskiego, który był gwiazdą Spartaka. Trzymaliśmy się razem, na ile to było możliwe. Nawet moja żona przyjechała do Moskwy, by mnie wspierać. Ale to nie były moje klimaty. Nie będę wspominał Rosjan jako przyjaciół Polaków. I ja też, nawet przez kibiców Torpedo, nie byłem postrzegany jako swój. Oni dawali cudzoziemcom do zrozumienia, że nie są mile widziani, bo odbierają miejscowym pracę. W dodatku znajomość rosyjskiego na poziomie szkoły podstawowej nie ułatwiała mi życia. A wiadomo, jaki mieliśmy w szkole stosunek do lekcji rosyjskiego. Nie przypuszczałem, że kiedyś może mi się przydać.

Ale Kowalewski dobrze wspomina grę w Spartaku. Nie mówi o Rosjanach źle. A po rosyjsku porozumiewa się bardzo dobrze.

On był gwiazdą. Ja nie. I miał czas, żeby nauczyć się języka. Ja nie zdążyłem.

Czy pan miał kiedykolwiek swojego menedżera?

Nie, bo w ligach niższych nie było takiej potrzeby. Pojawił się, dopiero kiedy miałem 27 lat i przechodziłem z HEKO Czermno do Korony Kielce. To jeszcze była II liga. Po roku awansowaliśmy do I.