Mecz Pogoni oglądany z drzewa

Rzeczpospolita: Od kilku lat mieszka pan w Warszawie, ale kojarzony jest pan ze Szczecinem. Kim się pan czuje – szczecinianinem czy już warszawiakiem?

Radosław Majdan: W Szczecinie mieszkałem blisko 30 lat, grałem w Pogoni przez kilkanaście lat. Wychowałem się w tym mieście, spędziłem w nim najpiękniejsze chwile w życiu człowieka – dzieciństwo. Długo nie mogłem wyobrazić sobie życia w innym mieście. Liczył się tylko Szczecin. Nawet gdy w 2001 roku musiałem opuścić Pogoń i wyjechałem za granicę, to kiedy wracałem do domu – tak jak wspominał kiedyś Dariusz Dziekanowski swoje powroty do Warszawy z Łodzi – musiałem szeroko otworzyć okno, żeby złapać szczecińskie powietrze i się go nawdychać. Dopiero wtedy czułem się u siebie. Dziś wydaje mi się, że ten czas się skończył. Przyzwyczaiłem się do życia w Warszawie i nie chciałbym tego zmieniać. Ale muszę przy tej okazji przypomnieć moje rodzinne pochodzenie. Kiedy pierwszy raz wyjeżdżałem do stolicy, mama przypomniała mi, że moja prababcia pochodziła z Warszawy, mieszkała na ulicy Złotej. Historia zatoczyła więc koło, ale tata i jego rodzina to rodowici szczecinianie.