Gmina może zmienić w planie dotychczasowe przeznaczenie terenu, ale jedynie w granicach określonych przez studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.
Gmina Łużna w woj. małopolskim uchwaliła studium w 1999 r. Wyodrębniono wówczas poszczególne strefy. Strefa I, obejmująca masywy górskie, miała zachować charakter przyrodniczo-leśny. W strefie II, terenie pogórzy, dominował charakter rolno-leśny, z walorami widokowo-krajobrazowymi na stokach, wymagającymi ochrony. Koncentracja zabudowy mieszkaniowej mogła nastąpić wyłącznie w strefie III.
W planie miejscowym, uchwalonym w 2003 r. zgodnie ze studium, część działki o długości 177 m we wsi Biesna znalazła się w całości w strefie II, widokowo-krajobrazowej, gdzie nie dopuszcza się żadnej zabudowy. Natomiast druga część, o szerokości ok. 44 m – była w strefie III, w której przewidziano utrzymanie obecnej zabudowy i możliwość jej uzupełnień, ale tylko teoretyczną z uwagi na stanowisko archeologiczne.
W 2017 r. gmina zmieniła dotychczasowe zapisy planu, dotyczące przyszłości tej części działki w Biesnej, która znalazła się w strefie II, przylegając do części, położonej w strefie III. Były to wówczas niezabudowane, nieuzbrojone kośne łąki. Nowy, a właściwie zmieniony plan, przeznaczał tę część działki, leżącą w strefie widokowej, na tereny zabudowy mieszkaniowej. Dopuszczał realizację budynków jednorodzinnych, a nawet gospodarczych i garaży dla samochodów osobowych.
Wojewoda małopolski zaskarżył uchwałę planistyczną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie. Wniósł o stwierdzenie nieważności z powodu istotnego naruszenia prawa. Konkretnie przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, które wiążą miejscowy plan z ustaleniami studium. Dopuszczenie do zabudowy działki w strefie widokowej narusza ustalenia studium, które w tej strefie wprowadzają ochronę przed nową zabudową – podkreślił. Rada Gminy Łużna domagała się oddalenia skargi. Wójt gminy wyjaśnił, że zmieniając plan, kierowano się wnioskiem właściciela działki, uwzględniając jego interes. A także chęcią poprawy życia mieszkańców, co jest interesem publicznym. Większość obszarów gminy to tereny rolne, gdzie utrzymuje się istniejącą zabudowę, dopuszcza jej modernizację i uzupełnienia. Studium dopuszcza korektę wyznaczonych stref osadniczych.
