Przywódcą być

To opowieść o autorytecie, wstrzemięźliwości, charyzmie i – przede wszystkim – o odpowiedzialności. Przywódcy przechodzą do historii, administratorzy szybko z ludzkiej pamięci ulatują.

Brian Bacon, założyciel prestiżowej Oxford Leadership Academy, twierdzi, że przywództwo „w dużej mierze polega na budowaniu więzi międzyludzkich – z załogą, klientami, z całym środowiskiem. Więzi buduje się przede wszystkim poprzez rozmowę”. Tyle podręczniki i specjaliści. Rzeczywistość nie bardzo potwierdza ich światłe rady. Bo jeśli uznać słowa Bacona za dogmat, to premier Winston Churchill był złym przywódcą – krzyczał na swoich współpracowników i traktował ich obcesowo. Charles de Gaulle, prezydent Francji, wcale nie liczył się z członkami rządu, nie miał nawet ochoty ich słuchać. Gdy w 1958 r. złożył Frontowi Wyzwolenia Narodowego fundamentalną dla sytuacji politycznej nad Sekwaną ofertę zwaną pokojem walecznych, członkom swojego gabinetu zaprezentował ją zaledwie kilka godzin przed ogłoszeniem. Bardzo agresywnie sformułowane memorandum skierowane do Waszyngtonu i Londynu, w którym de Gaulle domagał się utworzenia trójstronnego systemu dowodzenia NATO, nigdy nie było dyskutowane z gabinetem. Jeden z ministrów de Gaulle’a, który zasiadał w rządzie przez dziewięć lat, doliczył się na posiedzeniach gabinetu zaledwie trzech prawdziwych dyskusji, a inny stwierdził, że ministrowie bali się w obecności prezydenta odezwać. Podobnie postępował Józef Piłsudski. Gdy pierwsza prezydencka kadencja Ignacego Mościckiego dobiegła końca, do ostatniej chwili nikt – łącznie z samym Mościckim – nie wiedział, czy pozostanie on na Zamku, czy też zastąpi go jakiś inny faworyt Marszałka.