Pałac Kultury już zasiedzieliśmy

Jasne, że wmuszono go nam w upokarzający sposób. Jasne, że nawet sama nazwa – jeżeli tylko trochę bardziej zwrócimy na nią uwagę – okaże się jakimiś Himalajami pretensjonalnego kiczu. Jednakże mimo wszystko Pałacu nie należy niszczyć. Wrósł on mocno w codzienne życie Warszawy. Mówiąc prawniczo – zasiedzieliśmy już ten brzydki skądinąd budynek. Mentalnie, tożsamościowo i kulturowo.

Oczywiście, że sentymenty możemy mieć wzajemnie zróżnicowane. Dla jednych okoliczności powstania Pałacu wciąż pochłaniają wszelkie pozytywne zjawiska. Ale nie da się ukryć, że przez lata wrastał on mocno w życie Warszawy. Pojawiał się w filmach (ach, ten Ochódzki wbiegający na najwyższe piętro w „Misiu”), książkach (Konwicki i jego rozrachunki), a także zapewne nieco bardziej prywatnie, w życiu wielu z nas. Dosyć wspomnieć, że jeżeli przybywamy do Warszawy, to chcąc nie chcąc, Pałac Kultury jest głównym punktem odniesienia. Dojrzymy go z samolotu, z samochodu (jeszcze znajdując się w odległości wielu kilometrów od centrum), a gdy dojeżdżamy pociągiem, to na Dworcu Centralnym znów, czy to nam się podoba, czy nie, przynajmniej przez chwilę spojrzymy na Pałac. Pałac stał się miejscem wielu wydarzeń kulturalnych (przywołajmy choćby świetną Kinotekę), naukowych (siedziba Polskiej Akademii Nauk, licznych posiedzeń jej komitetów), a także zupełnie prywatnych. Ileż to czasem romantycznych, czasem sentymentalnych spacerów wokół Pałacu dokonano, ile dzieci – tak, jak jedna bohaterka serialu „Dom” – z rozmarzeniem spoglądało na Warszawę z najwyższego piętra.