Hans Arp (1887-1966) był jednym z najwybitniejszych artystów 1. połowy XX wieku – rzeźbiarzem, grafikiem i malarzem, którego twórczość zaliczana jest do nurtu abstrakcji organicznej. Poznańska wystawa prezentuje ponad 60 dzieł Hansa Arpa ze wszystkich okresów twórczości artysty – rzeźby, reliefy, rysunki, kolaże, grafiki oraz obrazy.
Polskie kontakty
Prace Arpa zostały skonfrontowane z dziełami wybitnych polskich artystów, których realizacje wykazują pokrewieństwo zarówno z językiem formalnym Arpa, jak i z jego teorią sztuki. To m. in. dzieła Władysława Strzemińskiego, Henryka Stażewskiego, Andrzeja Pawłowskiego, Marii Jaremy, Marii Nicz – Borowiakowej.
W latach 30. XX wieku Arp miał liczne kontakty z polskimi artystami. Wielu z nich przebywało wówczas w Paryżu, gdzie poruszali się w tych samych kręgach. W 1930 roku Arp i jego żona Sophie Tauber-Arp wraz z innymi członkami Abstraction Création oraz grupą a.r. wystawiali swoje dzieła w Muzeum w Łodzi.
Łódzkie muzeum było jedną z pierwszych publicznych kolekcji sztuki, które pozyskały realizacje Arpa i S. Tauber-Arp. Ożywiony kontakt z Arpem utrzymywali głównie Strzemiński i Kobro oraz Jan Brzękowski, którego niemiecki twórca poznał w Paryżu. Do tomiku poezji Brzękowskiego Arp przygotował trzy szkice, ukazujące organiczne formy.
Strzemiński i Stażewski w latach 30. pozostawali pod wpływem Arpowskiej formy organicznej. Nawet Katarzyna Kobro stworzyła wówczas jedną organiczną rzeźbę – nietypową dla jej wcześniejszej twórczości.
