Powolny rozruch polskich Cittaslow

Niewielkie miasteczka, gdzie życie płynie w ustalonym od pokoleń rytmie, gdzie wszyscy się znają, celebrują lokalne tradycje, to marzenie wielu zagonionych mieszczuchów z metropolii, podsycane popularnymi serialami.

Publikacja: 16.11.2016 23:00

Anita Błaszczak

Anita Błaszczak

Foto: Fotorzepa / Kompała Waldemar

Jednak marzenia i seriale pomijają zwykle mniej różową codzienność, w tym to, że z tych sielskich dla przybysza miasteczek młodzi często uciekają do dużych miast (czy za granicę) wypychani przez brak perspektyw lub po prostu brak pracy. To problem nie tylko Polski, ale i Włoch, gdzie pod koniec lat 90. wymyślono marketingową koncepcję Cittaslow, czyli powolnych miast zręcznie przetłumaczoną u nas na „Miasta Dobrego Życia”.

Jest ona częścią coraz bardziej popularnego na Zachodzie ruchu Slow, który obejmuje także slow movement, slow tourism, a przede wszystkim slow food – promujący tradycyjną, lokalną kuchnię, tradycyjne smaki i uprawy.

To właśnie pochodzący również z Włoch ruch społeczny slow food – zapoczątkowany w latach 80. w kontrze do inwazji barów fast food w Europie – był bazą, na której wyrosły kolejne inicjatywy slow. W tym slow tourism, którego amatorzy w naturalny sposób kierują się do Cittaslow.

Sprzyjają temu zmiany kulturowe, w tym rosnąca liczba osób szukających odskoczni od nerwowej gonitwy w zwykłych prostych radościach z życia, w tym w zdrowej diecie i spokojnych, przyjaznych miejscach. We Włoszech czy Francji takich miejsc – urokliwych miasteczek z wielopokoleniową tradycją – są setki. Przy sprzyjającej pogodzie i kuchni promotorom Cittwaslow nietrudno o sukces. Niestety w Polsce, gdzie w wielu miejscach trudno o spójne, wielopokoleniowe tradycje, musimy bardziej się starać, chcąc uzyskać efekt „Miasta Dobrego Życia”.

Pomysł lokalnych władz, by włączyć się do międzynarodowego ruchu i stowarzyszenia Cittaslow jest genialny, gdyż niewielkim kosztem zapewnia miejsce na turystycznej mapie amatorów idei Slow. Jednak pomysł trzeba umieć wdrożyć w codzienne życie oferując coś więcej niż wizję sielskości. No i trzeba przekonać do niego mieszkańców. To oni muszą poczuć, że mieszkają w „Mieście Dobrego Życia”, by potem tworzyć przyciągający turystów klimat.

Tego klimatu nie czułam, gdy przed czterema laty wybrałam się z rodziną na sierpniowy objazd warmińsko-mazurskich Cittaslow. Widać było, że miasteczka mają potencjał, choć dalece niewykorzystany, może z wyjątkiem Lidzbarka Warmińskiego. Rozmawialiśmy o tym chodząc po smętnym wówczas Bisztynku czy wołającym wtedy o prace konserwatorskie Reszlu.

Ale te cztery lata to sporo czasu, by korzystając z unijnych pieniędzy udało się poprawić warunki życia i pomyśleć, jak wyróżnić się w szybko rosnącej rzeszy Cittaslow. Bo warto pamiętać, że i za sielską koncepcją slow kryje się twarda konkurencja o turystyczny biznes.

Jednak marzenia i seriale pomijają zwykle mniej różową codzienność, w tym to, że z tych sielskich dla przybysza miasteczek młodzi często uciekają do dużych miast (czy za granicę) wypychani przez brak perspektyw lub po prostu brak pracy. To problem nie tylko Polski, ale i Włoch, gdzie pod koniec lat 90. wymyślono marketingową koncepcję Cittaslow, czyli powolnych miast zręcznie przetłumaczoną u nas na „Miasta Dobrego Życia”.

Jest ona częścią coraz bardziej popularnego na Zachodzie ruchu Slow, który obejmuje także slow movement, slow tourism, a przede wszystkim slow food – promujący tradycyjną, lokalną kuchnię, tradycyjne smaki i uprawy.

Ten artykuł przeczytasz z aktywną subskrypcją rp.pl

Zyskaj dostęp do ekskluzywnych treści najbardziej opiniotwórczego medium w Polsce

Na bieżąco o tym, co ważne w kraju i na świecie. Rzetelne informacje, różne perspektywy, komentarze i opinie. Artykuły z Rzeczpospolitej i wydania magazynowego Plus Minus.

Archiwum
Znaleźć sposób na nierówną walkę z korkami
Archiwum
W Kujawsko-Pomorskiem uczą się od gwiazd Doliny Krzemowej
Archiwum
O finansach samorządów na Europejskim Kongresie Samorządów
Archiwum
Pod hasłem #LubuskieChallenge – Łączy nas przyszłość
Archiwum
Nie można zapominać o ogrodach, bo dzięki nim żyje się lepiej