Szlakiem gdańskich wodociągów

Już w pierwszych dniach po rozpoczęciu renowacji podziemnego zbiornika wody Stara Orunia w Gdańsku, w kwietniu br., dokonano w nim spektakularnego odkrycia. Ekipa remontowa odnalazła w XIX-wiecznym murze „kapsułę czasu” – butelkę z zamkniętym w niej dokumentem lub listem. Na razie posłania od budowniczych zabytkowego zbiornika nie udało się odczytać. Być może uda się to konserwatorom.

Sama Stara Orunia to swego rodzaju kapsuła czasu – pomnik sztuki inżynierskiej sprzed niemal 150 lat. Podziemna komora – wybudowana w 1869 r. na planie kwadratu o 40-metrowych bokach, podzielona na trzymetrowej szerokości kolebkowo sklepione nawy wsparte na arkadowych łukach pięciometrowej wysokości – przypomina zaułki baśniowego miasta lub świątynię jakiegoś zapomnianego kultu. Mieściło się w niej 7 tys. m sześc. wody z ujęcia w Pręgowie. Od czasu, gdy przed 40 laty zrezygnowano z eksploatacji zbiornika, mało kto tutaj zaglądał oprócz gacków i nocków, dla których Stara Orunia jest idealnym miejscem na zimowanie. Zimę spędza w niej – to największa kolonia tych ssaków na Pomorzu Gdańskim – ponad 600 nietoperzy pięciu gatunków, w tym nocki duże i bardzo rzadkie, zagrożone wyginięciem, nocki łydkowłose.