Spod skrzydeł Orła

Z ich domu na boisko Orła Ząbkowice Śląskie idzie się może przez kwadrans. – Spacery odbywały się zawsze w tym kierunku – opowiada „Rz” mama trójki braci Beata. Nic tylko trenować. – Przynajmniej żadne głupoty im do głowy nie przychodziły.

Rodzice nie musieli nakłaniać chłopców do treningów i gry. Sportowa pasja rozwijała się u nich w sposób naturalny, nie stanowiła wcale antidotum na zagrożenia wieku młodzieńczego. Był przecież ojciec, piłkarz, trener, nauczyciel. Wzór. Mama też pomagała jak mogła w rozwoju sportowym.

Marsz przez Dolny Śląsk

Tomek, rocznik 1985, zaczynał zajęcia jeszcze wtedy, kiedy tata grał w Orle. Mama pracowała albo wychowywała młodszych synów, siłą rzeczy chodził więc na stadion. Przypatrywał się, jak ojciec trenuje i gra. Paweł, rocznik 1990, i Piotr, rocznik 1994, poszli tą samą drogą, choć widzieli już tylko, jak pan Bogusław trenuje dzieci, potem starszych zawodników. On też jako pierwszy zaczął szkolić dwóch młodszych synów, uczył ich przyjęcia piłki, dryblingu, poruszania się na boisku, prowadził z nimi zajęcia ogólnorozwojowe.

Pan Bogusław w Orle występował na początku i końcu kariery. W najlepszym dla sportowca okresie grał w klubach w okolicy Dortmundu i pracował, zarabiając na utrzymanie. Z tego czasu pozostała na tyle dobra znajomość języka niemieckiego, że w szkole podstawowej uczy też tego przedmiotu oprócz wychowania fizycznego. Pozostały także miłe wspomnienia, szczególnie ze sparingu z Borussią, która zdobyła Puchar Europy w 1997 roku. Amatorski SG Lutgendortmund występujący wówczas w VI lidze, ówczesny klub pana Bogusława, przegrał 0:11.

Pani Zielińska uprawiała sport amatorsko, najchętniej badmintona. Bez sprzeciwu poświęciła się karierze synów. – Daliśmy radę, choć czasami było ciężko. Najtrudniej wtedy, kiedy trzech grało mecze jednocześnie, a mieliśmy zasadę, żeby zawsze być przy nich. Niekiedy więc musieliśmy odpuścić spotkanie jednego, żeby przypilnować pozostałych – wspomina pani Beata.

Różne cechy

Talent do sportu mieli wszyscy. Rodzice mówią jednak, że u każdego dominowały inne cechy. Tomasz zawsze był zadziorny, przebojowy, odważnie i bez skrupułów szedł po swoje. Paweł wyróżniał się ambicją, potrafił się dobrze zorganizować, umiał więcej niż starszy brat. Piotr przebił jednak wszystkich piłkarskimi zdolnościami, ale też predyspozycjami do każdego sportu. – Zanim zaczął chodzić, jeździł już na rolkach. Zawsze był ruchliwym i zwinnym chłopakiem – mówi pani Beata.

Reprezentant kraju, od dwóch sezonów występujący w Empoli, zawsze był nieco nieśmiały, małomówny. Niektórzy postrzegają to jako jego wadę. Rodzice twierdzą, że gdyby miał charakter Tomka, już od dawna grałby w czołowym europejskim klubie.

Wszyscy wychowali się w Orle Ząbkowice, a dalsza droga każdego z nich prowadziła przez rożne kluby z Dolnego Śląska. Tomasz z Orła poszedł do Miedzi Legnica. Awansował z nią do II ligi, w której występował przez dwa sezony. W rodzinnym domu do dziś się zastanawiają, czy podjęli dobrą decyzję, nie naciskając na transfer do Cracovii, gdy taka propozycja się pojawiła. Ale ojciec piłkarza uznał, że jest za wcześnie, by grać z najlepszymi w kraju. Później ciężka kontuzja zatrzymała dobrze zapowiadającą się karierę pomocnika. Najstarszy z braci spadał coraz niżej w piłkarskiej hierarchii. Dziś trenuje Unię Bardo, zespół z okręgówki, który kiedyś prowadził ojciec. W tym sezonie walczy o historyczny dla klubu awans do IV ligi. Jest na dobrej drodze. Unia zdecydowanie wyprzedza Karolinę Jaworzynę Śląska, choć depcze jej po piętach Victoria Świebodzice.

Paweł z Orła w wieku gimnazjalnym przeszedł do nieźle szkolącego młodzież UKP Zielona Góra. Później odszedł do Zagłębia Lubin, ale tam grał tylko w drużynie juniorów i w rezerwach. Może nie trafił na właściwych ludzi, może nie docenili go, wrócił więc do Orła, a potem wyjechał do Wrocławia grać w Ślęzie i studiować bezpieczeństwo wewnętrzne. Studia skończył, niespodziewanie też zaczął nowy etap w karierze piłkarskiej. Podpisał kontrakt ze Śląskiem Wrocław. Bez problemu wywalczył pewną pozycję w drużynie z ekstraklasy. Sam czuje się tym zaskoczony.

Koszulka do kolan

Paweł przez długie lata miał ten sam problem co później Piotr. Był słabszy fizycznie od rówieśników, a dla trenerów, szczególnie w Zagłębiu, liczyło się to, co teraz, a nie przyszłość. Najmniejszy i najlżejszy odstawał od każdej grupy. Na szczęście nic sobie z tego nie robił, jeszcze w przedszkolu grał ze starszymi. Pierwsze spotkania w Orle rozgrywał, przedstawiając kartę zawodniczą Pawła, choć kiedy zakładał na siebie koszulki piłkarskie nawet w wersji S, sięgały mu do kolan.

Niedojrzałość fizyczną nadrabiał niekonwencjonalną techniką. Ojciec, uważny obserwator kariery syna, widział, że już wtedy trudno było mu odebrać piłkę, i nieważne, czy syn miał naprzeciw siebie o cztery lata starszego drągala czy równolatka tylko nieznacznie wyższego. Widzieli to też inni. Na turniejach dla dzieci dostawał nagrodę za nagrodą. Czeski trener Zagłębia Lubin Bohumil Palik zaprosił go na obóz sportowy Sparty Praga, gdy Piotr miał zaledwie 11 lat. Na międzynarodowych imprezach wypytywali się o niego skauci Bayeru Leverkusen, Liverpoolu, Feyenoordu Rotterdam i Heerenven. Rodzice woleli jednak mieć syna blisko domu.