Jak może, to gra

W opublikowanym w poniedziałek rankingu ATP zajmuje 96. miejsce, miesiąc wcześniej był 99. Tak źle nie było od lata 2012 roku, kiedy 25-letni zawodnik znajdował się na 109. pozycji.

Wtedy jednak zaczął wspinać się po tenisowej drabinie, aż do najlepszej w karierze 14. lokaty rok później, po półfinale Wimbledonu. Jeśli nic się nie zmieni, to za chwilę tenisista z Łodzi opuści pierwszą setkę światowej klasyfikacji.

Oznacza to, że w turniejach wielkoszlemowych i wyższej rangi ATP przyjdzie mu grać w eliminacjach, jeśli do nich w ogóle się zakwalifikuje. Start w igrzyskach olimpijskich w Rio de Janeiro staje się coraz mniej realny, choć wciąż jest możliwy. Kwalifikuje się 56 najlepszych zawodników z rankingu publikowanego po zakończeniu turnieju na kortach Rolanda Garrosa, czyli na początku czerwca. Międzynarodowa Federacja Tenisowa (ITF) dopuszcza też możliwość przyznania dwóch dzikich kart.

Tak czy inaczej, sytuacja najlepszego polskiego tenisisty nieoczekiwanie się skomplikowała i aby wrócić do czołówki i awansować do olimpijskiego turnieju w Brazylii Janowicz będzie musiał wrócić do challengerów, czyli do drugiej tenisowej ligi. To żaden wstyd, w tej rangi turniejach odbudowywał się w ubiegłym roku Francuz Benoit Paire czy Hiszpan Nicolas Almagro. Janowicz także próbował w ten sposób nadrobić stracony czas i w październiku wystartował w Orleanie, dochodząc tam do finału.

Szlachetne zdrowie

Już wtedy zmagał się z urazami, które nie pozwalały wdrożyć w życie tego planu B. Od rozgrywanego na przełomie sierpnia i września US Open, w którym w pierwszej rundzie uległ Hiszpanowi Pablo Carrenie Buście, łodzianin zagrał 17 meczów. Na sześć miesięcy to niewiele.

W tym roku Janowicz pojawił się na korcie w oficjalnym pojedynku tylko jeden raz – w Australian Open. W Melbourne uległ Amerykaninowi Johnowi Isnerowi. Po spotkaniu narzekał na ból pleców. Kilka tygodni wcześniej leczył chorą kostkę, dziś – przed najważniejszym meczem w historii polskiej reprezentacji w Pucharze Davisa z Argentyną w grupie światowej – zmaga się z urazem kolana. Kapitan kadry Radosław Szymanik do ostatniej chwili nie wiedział, czy może liczyć na lidera polskiej drużyny w Ergo Arenie.

Wojciech Fibak, jedyny polski tenisista, który w rankingu ATP był wyżej niż łodzianin (na pozycji nr 10), patrzy na ostatnie wyniki Janowicza i możliwość ich poprawy przez pryzmat zdrowia. – Kariera tenisisty jest długa i dobre samopoczucie to najważniejszy czynnik pozwalający zachować wysoką pozycję w rankingu. Uważam, że Jurkowi w rozwinięciu skrzydeł przeszkadzają przede wszystkim kontuzje. Widzę jednak, że on z nimi walczy, że próbuje przeskoczyć pewien próg bólu, łatwo się nie poddaje. Dlatego jestem optymistą, bo właściwa reakcja na tego typu przeciwności, to pierwszy krok do odrodzenia. Kiedy grałem w Bazylei w finale debla z Johnem McEnroe w parze, Amerykanin walczył przez cały mecz z bólem ręki. Brał aspirynę za aspiryną. Dotrwaliśmy do końca, wygraliśmy. Ta zawziętość cechuje wielkich sportowców i Jurek do nich należy. On teraz walczy jak McEnroe wtedy w Bazylei, ale poza kortem. Po to, żeby w końcu dojść do siebie – mówi „Rz” Fibak.

Jednakże nawet wtedy, gdy zdrowie dopisywało, Janowicz nie poszedł za ciosem. Był wspaniały turniej w Wimbledonie w 2013 roku, wcześniej finał w Paryżu, kiedy ukazał światu wielki talent, ale jednak do dziś łodzianin nie wygrał turnieju ATP. W tym czasie jego młodsi rywale nie próżnowali. Austriak Dominic Thiem (rocznik 1993, Janowicz – 1990) zwyciężył już w pięciu turniejach ATP. Niedawno w Marsylii po wygraną sięgnął niespełna 21-letni Australijczyk Nick Kyrgios.

Wciąż można mówić o niewykorzystanym potencjale Polaka. – Stać go na pierwszą dziesiątkę rankingu ATP. To wspaniały atleta, obdarzony doskonałym serwisem, z imponującym czuciem piłki. Dlaczego nie jest wśród najlepszych? Tego doprawdy nie wiem, bo nie jestem jego trenerem. Nie widzę go z bliska, w codziennej pracy, nie mogę mu udzielić żadnych rad. Dostrzegam tylko z daleka, obserwując jego grę, ten ogromny niewykorzystany potencjał – mówił w niedawnej rozmowie z „Rz” szkoleniowiec Sereny Williams Patrick Mouratoglou.

– Trudno się z tym nie zgodzić. Talent Jerzego jest ogromny, nieporównywalny z wieloma tenisistami znajdującymi się wyżej od niego – potwierdza Wojciech Fibak.

W tle tych wypowiedzi kryje się sugestia, że być może wypalił się obecny model przygotowań i szkolenia. Janowicz niezmiennie trenuje z Finem Kimem Tiilikainenem i nie zamierza zmieniać tego układu. Uznaje, że zatrudnienie jeszcze lepszego szkoleniowca kosztowałoby zbyt drogo. Pewnym symptomem zmian była zapowiedź treningów z liderem rankingu ATP Serbem Novakiem Djokovicem, Kanadyjczykiem Milosem Raonicem, Włochami Fabio Fogninim i Andreasem Seppim przed Australian Open, ale – wskutek kontuzji – Polak stracił tę wyjątkową okazję.