Ośma już edycja Boskiej Komedii jest potwierdzeniem tego, że mamy do czynienia w wyjątkową prezentacją polskiego teatru.
– To fenomen różnorodności, ambicji, namiętności. Mamy w kraju wiele ciekawych festiwali, ale tylko Boska Komedia rozpływa się w ich obfitości, od awangardy i eksperymentów po teatr bardziej klasyczny – ocenia dyrektor Bartosz Szydłowski. – Jakość tworzą dyskusja, siłowanie się artystycznych światów. W tym roku można zobaczyć blisko 30 tytułów, twórców zaś obecnych w Krakowie jest kilkuset. Do tego trzeba doliczyć około setki kuratorów, dyrektorów i krytyków z zagranicy, reprezentujących najważniejsze tytuły medialne, projekty, festiwale, teatry. Temperatura rozmowy o teatrze jest bardzo wysoka.
Boska Komedia to okno na świat i szansa na zagraniczne kontrakty, których oferty przuchodzą do polskich scen.
– To niepodważalna, obiektywna wartość. Dla mnie jednak równie istotne jest uruchomienie międzynarodowej dyskusji o polskim teatrze jako niezwykłym fenomenie, tradycji, która wykracza poza krąg kilku wybitnych twórców. Polski teatr żywi się sytuacją „tu i teraz” – mówi szef Boskiej Komedii. – Jest zwierciadłem dla napięć społecznych i politycznych, ale potrafi znaleźć w nich inspirację dla treści egzystencjalnych, a nawet metafizycznych. Wszystkich fascynuje niespotykane nigdzie indziej napięcie między publicznością i artystami. W Krakowie mamy ekwiwalent brazylijskiego karnawału w Rio. Tutaj się walczy o bilety, zapisuje na listy oczekujących, siedzi na schodach lub stoi od ścianą, a potem ta frenetyczna atmosfera przenika spotkania po spektaklach. Dla gości z zachodniej Europy to jak powrót do lat 70.
Od kilku lat Boska Komedia w przeciwieństwie do innych festiwali nie tylko konsumuje gotowe już produkcje, lecz koprodukuje własne.
