Krajan Fredry, Kantora i Pendereckiego

Rzeczpospolita: Wśród znanych ludzi Podkarpacia znalazłem takie nazwiska, jak: Fredro, Penderecki, Szajna, Kantor, Beksiński, Nalepa, Łukasiewicz, Stan Borys i pana. Trzeba przyznać, że większość tych zasłużonych dla kultury postaci jest dość trudno dostępna. Tym bardziej się cieszę, że miałem pański numer telefonu.

Artur Andrus: I w sprawach Podkarpacia proszę dzwonić, kiedy pan tylko chce. W razie potrzeby chętnie się wypowiem nawet za innych. Za Fredrę mogę nawet wierszem: „Szczęścia szukasz, panie bracie? Przyjedź pan na Podkarpacie”.

To może ja już prozą zapytam o pana sanockie korzenie…

Oczywiście nigdy się nie wypierałem swoich korzeni, bo uważam, że to są fantastyczne korzenie. Najmocniej się identyfikuję z Sanokiem, ale większą część swojego dziecięcego życia spędziłem w  Bieszczadach. Urodziłem się w Lesku, bo tam był najbliższy szpital, potem przez 13 lat mieszkałem obok zapory w Solinie. I dopiero później przeprowadziłem się do Sanoka. Sanok to mój najkrótszy podkarpacki epizod.

Ale też najintensywniejszy.

Tak, bo to końcówka podstawówki i liceum, czyli czas, kiedy zawiązuje się trwalsze przyjaźnie. Dzieciństwo zazwyczaj się idealizuje i ja też uważam je za fantastyczne, cudowne, aczkolwiek, jak się temu dokładnie przyjrzeć, to łatwo nie było.

Marzyłem, by uczyć się gry na fortepianie, ale to było nierealne, dopóki mieszkaliśmy w Solinie. Jak się przenieśliśmy do Sanoka, to oczywiście pobiegłem zapisać się do szkoły muzycznej. Okazało się jednak, że na rozpoczynanie przez ucznia VII klasy podstawówki prawdziwej nauki jest troszkę za późno i zaproponowano mi ognisko muzyczne, do którego chodziłem jakiś czas, ale bez większych sukcesów.

Ognisko więc nie rozpaliło w panu muzycznych tęsknot.

Realizowałem je w inny sposób. Zacząłem jeździć na obozy harcerskie i śpiewać piosenki. Harcerstwo w tamtym czasie to było coś fantastycznego. Wiem, że dziś młodym trudno uwierzyć, że kiedyś nie było internetu, a w Bieszczadach nie było go jeszcze bardziej niż gdzie indziej. I to właśnie harcerstwo odgrywało wśród młodzieży rolę tak integrującą jak dziś internet. Wyrywałem się z tych swoich Bieszczad i jechałem np. na obóz do Świnoujścia, zachwycony tym, że jadę nad morze, a potem, wracając w swoje Bieszczady, myślałem, że tu, u mnie nie jest wcale tak źle.

A jak wyglądał ten zaczarowany ogród z dzieciństwa?

Właściwie cała Solina nim była. Szło się np. na przystań statków spacerowych. Na każdym pływał „wujek”, bo tam wszyscy byli wujkami albo ciotkami. Jak się miało ochotę, to się mówiło: „Wujek, mogę z tobą popływać?”. I się pływało. Kiedyś miałem straszną awanturę w domu, bo tak się zatraciłem, że z wujkiem pływałem niemal pół dnia. Można było też liczyć na darmowe lody od „cioci”. Magicznym miejscem była trybuna, wyciągana tylko raz w roku na pochód pierwszomajowy. A potem przez cały rok stała za blokiem i tam bawiliśmy się w czterech pancernych i psa.