Trudne życie gdańskiego żużlowca

Żużel w Gdańsku próbuje się odrodzić po raz kolejny. Można sobie zadać całkiem zasadne pytanie, jakim cudem zespół, który ma olbrzymi potencjał kibicowski i powinien być atrakcyjny dla sponsorów, nie potrafi dłużej zagrzać miejsca wśród elity? Jak to się dzieje, że znakiem firmowym Wybrzeża stała się nieustanna walka o byt?

Sekcja żużlowa Wybrzeża powstała w marcu 1962 roku. Na meczach pojawiał się komplet publiczności. Zresztą tak jak w całej Polsce, w tamtych czasach żużel cieszył się jeszcze większą popularnością niż dzisiaj. Drużynę tworzyli przede wszystkim wychowankowie. Tak było nie tylko na samym początku, ale i w późniejszych latach. Dzięki temu kibice czuli jeszcze silniejszy związek z zespołem, ponieważ oklaskiwali swoich sąsiadów czy kolegów z pracy. Klub zapewniał sprzęt, zawodnicy nie musieli zaprzątać sobie głowy niczym innym poza sportem. Ich jedynym zadaniem było wsiąść na motocykl, pojechać i wygrać.

Solidny średniak

Ale z tym ostatnim różnie bywało. Wybrzeże, chociaż miało w swoich szeregach wielu znakomitych zawodników, nigdy nie stało się hegemonem polskiego żużla. Jego największy sukces to trzykrotne wicemistrzostwo Polski (1967, 1978 i 1985).

Do końca lat 80. gdański zespół występował w najwyższej klasie rozgrywkowej. Od powstania jedynie trzy sezony spędził w II lidze. Wybrzeże było solidnym średniakiem, który potrafił napsuć krwi najlepszym, ale też niespodziewanie przegrać z dużo słabszym rywalem. Barwy klubu z ul. Zawodników reprezentowało wielu świetnych żużlowców, m.in. Mirosław Berliński, Zbigniew Podlecki, którego imię od 2008 r. nosi stadion, czy indywidualny wicemistrz świata (Chorzów 1979) Zenon Plech. Krótko mówiąc – choć bywało nerwowo, było stabilnie. Sportowych emocji nie brakowało, a kibice mogli spać spokojnie, nie obawiając się o przyszłość żużla w Trójmieście.

Wszystko zmieniło się na początku lat 90. W wyniku reorganizacji ligi Wybrzeże zaczęło nowy sezon w nowej Polsce w II lidze. Do najlepszych wróciło w 1992 roku, ale znowu spadło do niższej ligi.

I taki scenariusz powtarza się do dziś. Jedyny reprezentant Trójmiasta w żużlowym świecie błąka się między ligami. Jeszcze pod koniec poprzedniego stulecia pojawił się żart, że Wybrzeże jest za słabe na I ligę, za mocne na II, więc Polski Związek Motorowy powinien stworzyć specjalnie dla niego „ligę półtora”.

Mimo iż był to tylko dowcip, kryło się w nim sporo prawdy. Bo gdy Wybrzeże startowało na zapleczu najwyższej klasy rozgrywkowej (niegdyś I ligi, a obecnie ekstraligi), nie miało sobie równych. Natomiast po awansie do elity raziło nieporadnością. Nie pomagało nawet kontraktowanie mocnych zawodników zagranicznych, np. Tony’ego Rickardssona, Nickiego Pedersena czy Fredrika Lindgrena. Przeznaczeniem zespołu były baraże lub spadek.

Chroniczny brak sukcesów i podpisywanie wysokich kontraktów ze światowymi gwiazdami w końcu się zemściły. Pierwsza katastrofa przyszła w 2005 roku. Wybrzeże otrzymało licencję nadzorowaną na występy w ekstralidze. Zespół, który nie mógł gwarantować nic więcej niż walka o utrzymanie, i tak jeździł ponad swoje możliwości. Parę pechowych porażek (różnicą mniejszą niż cztery punkty) sprawiło, że Wybrzeże znów jechało w barażach, w których pokonało KM Ostrów. Jednak nawarstwiające się przez lata zaniedbania organizacyjne doprowadziły do tego, że PZM walnął pięścią w stół i odebrał licencję. Klub utracił także sponsorów oraz protektorat miasta. W sezonie 2006 nowa spółka zaczęła odbudowywać zespół w II lidze.

Można powiedzieć, że kibice gdańskiego żużla przeżywają deja vu.

Kolejna odbudowa

W sezonie 2014 Wybrzeże zajęło ostatnie miejsce w ekstralidze. Ale to nie był koniec problemów. Klub przez niedotrzymywanie postanowień nadzoru został pozbawiony licencji. Podobno dług wynosił ponad 3 miliony złotych. Taki sam los spotkał Włókniarza Częstochowa.

Tak jak dziesięć lat temu, znów trzeba było powołać nową spółkę, by ratować sekcję żużlową i zgłosić zespół do rozgrywek II ligi (chociaż było ryzyko, że i to nie dojdzie do skutku). Na razie odbudowa idzie całkiem dobrze. W chwili oddania tego tekstu do druku Wybrzeże było liderem tabeli.