W Secyminie Nowym olędrzy mieszkali do 1945 roku. Do dzisiaj zachowały się ślady ich obecności, m.in. zabytkowy drewniany zbór luterański, zbudowany w 1924 roku, i stary cmentarz. Pozostało też kilka zabudowań gospodarskich. Ci sami osadnicy mieszkali też przed laty m.in. w Kępie Oborskiej, Okrzewskiej i Falenickiej, w miejscowości Jeziorna Królewska. Ich domy rozsiane są między Dobrzykowem a Iłowem (na południowy wschód od Płocka) oraz Nowinami a Wilkowem nad Wisłą (na zachód od Nowego Dworu Mazowieckiego). Zapomniane cmentarze, na których spoczywają, są m.in. w Śladowie i Nowinach.
Już od XVI wieku
Kim byli olędrzy? Tak niektórzy nazywali osadników na prawie holenderskim, a z czasem, szerzej, kolonistów, którzy mogli pochodzić zarówno z Holandii, jak i Niemiec, Szkocji czy Węgier.
Pierwotnie olędrami nazywano jednak osadników pochodzących z Fryzji i Flandrii, którzy przybyli na ziemie polskie w XVI wieku. Ekspansję rozpoczynali od Żuław Wiślanych, a w późniejszych wiekach osiedlili się także na Kujawach, Mazowszu i w Wielkopolsce.
Jak podaje Paweł Fijałkowski w artykule „Olędrzy na dawnym Mazowszu”, początki kolonizacji terenów nadrzecznych Mazowsza sięgają I połowy XVII w. Wówczas powstały osiedla Saska Kępa (1629 r. w granicach Warszawy) oraz Holendry Baranowskie (1645 r.) pod dzisiejszym Żyrardowem. Jednakże dopiero około połowy XVIII w. rozpoczął się masowy napływ kolonistów do tego regionu. Założone zostały wówczas liczne wsie w okolicach Płocka (Kępa Tokarska – 1759), Gąbina (Borki, Troszyn Nowy, Wionczemin Nowy – 1759), w pobliżu Iłowa (Kępa Antonińska –1749, Kępa Bieniewska, Kępa i Łęg Januszewski, Kępa Pieczyska – około 1760) oraz Nowego Dworu (Kazuń Nowy – 1764). Kolejne osiedla powstawały w okolicach Kampinosu (Wiersze – około 1770, Wilków – 1777), Wiskitek (Budy Grądy – przed 1789) oraz Góry Kalwarii (Chynów – 1795).
