W Australii grało się najlepiej

62 lata i 30. miejsce w światowym rankingu tenisistów. Jak to możliwe?

Tadeusz Kruszelnicki: Sam się nad tym czasem zastanawiam, a czas mija. Już po igrzyskach paraolimpijskich w Atenach w 2004 roku – gdzie byłem na miejscu 5–8 – pomyślałem: wystarczy. Ale okazało się, że w kolejnych latach odnosiłem największe sukcesy. Dlaczego przerywać coś, co tak dobrze idzie? Cztery lata później, po paraolimpiadzie w Pekinie, miałem dwa lata przerwy, ale wróciłem do gry – wygrałem pięć kolejnych turniejów i znów wskoczyłem do czołowej dziesiątki rankingu.

Zaczynał pan późno – w wieku 38 lat. Tenis był pierwszym wyborem?

Przed wypadkiem grałem trochę w piłkę nożną, natomiast już jako niepełnosprawny zajmowałem się wieloma sportami – od lekkiej atletyki, poprzez siatkówkę, maratony, po podnoszenie ciężarów. Ta wielość wynikała z prostej przyczyny – kilka dyscyplin dawało większą szansę wyjazdów.

Pozostał ktokolwiek z tych, którzy grali, gdy pan zaczynał?

Austriak Martin Legner (także znajduje się około 30. miejsca w klasyfikacji ITF – red.). Ostatnio do gry wrócił Holender Ricky Molier, mistrz paraolimpijski z Atlanty (1996 rok, wtedy debiutowałem w igrzyskach). On zawsze miał niesamowite warunki – najszybszy serwis w tourze, ponad 170 km/h. Obecnie jest klasyfikowany około 50. miejsca. Jest jeszcze kilku innych, ale nie są tak wysoko.

U pana to kwestia motywacji czy sprawności?

Mam teraz trochę kłopotów rodzinnych – nie jest łatwo, ale odnoszę wrażenie, że walka o zdrowie żony uzupełnia się z walką na korcie. Obie te sprawy wzajemnie się „napędzają” – w domu ładuję baterie do gry i na odwrót. Mimo swoich lat nie mam problemów z wysiłkiem fizycznym, nie trzymają się mnie kontuzje – co więcej, myślę, że gdybym podjął rzetelny, codzienny trening, mógłbym poprawić miejsce w rankingu. Teraz trenuję na 60 procent.

A gdyby trenował pan na 100 procent?

Piotr Jaroszewski (kolega z reprezentacji Polski – red.) widzi mnie około 15. miejsca. Kupuję to.

Finały wielkoszlemowe wciąż są w zasięgu?

Byłoby ciężko. Teraz do finałów kwalifikują się zawodnicy z czołowej ósemki. Dawniej – kiedy sam grałem w finałach Australian Open – udało mi się to z 11–12. miejsca w rankingu.

Pana drugi finał w Melbourne, z 2006 roku, był bardzo zacięty. Była szansa na tytuł?

Rzeczywiście przegrałem wtedy 6:7, 4:6 z Francuzem Michaelem Jeremiaszem. Walka niesamowita, byłem niezwykle zmotywowany, grałem bardzo ryzykownie. Michael powiedział, że gdybym zdobył tego pierwszego seta, to pewnie wygrałbym i cały mecz, bo on nie byłby już w stanie wygrać dwóch kolejnych partii.

Pozostałe turnieje wielkoszlemowe też pan lubi? W Roland Garros i US Open był pan w ćwierćfinałach.

W Australii grało mi się najlepiej – nie tylko dzięki wynikom, ale też z racji obecności licznej Polonii. Dzięki nim miałem wszystko zapewnione i spokojną głowę do gry.

A trawa?

Wimbledon zrobił na mnie ogromne wrażenie – atmosfera, tradycja, zasady. Kiedy tam występowałem, rozgrywaliśmy tylko debla z udziałem czterech najlepszych par (single na wózkach rozgrywane są na Wimbledonie od 2016 roku – red.). Mój slice robił tam duże szkody, w dodatku potrafiłem się dość sprawnie poruszać po trawie. Ale poza tym Anglia nigdy mi nie leżała – brytyjska część Wielkiego Szlema na wózkach rozgrywana jest w Nottingham (turniej British Open z cyklu Super Series odbywa się na twardej nawierzchni – red.).

Były okazje do spotkań z gwiazdami?

Taka ceremonia jak podczas Wimbledonu – we frakach, z Rogerem Federerem – zdarza się raz w życiu. Teraz te kontakty się urwały, bo do tego trzeba jeździć na duże turnieje… Szkoda – takie relacje pomagają w rozwoju tenisa na wózkach.

Konkurencja się zaostrza?

Ogromnie. To już jest maszyna – jeśli nie wszystko gra, możemy tylko pomarzyć o tym 15. miejscu. Spójrzmy na Anglików: przylatują na turnieje cztery–pięć dni przed rozpoczęciem, każdy ma przy sobie dwóch–trzech trenerów. My nie możemy mieć jednego trenera na dwóch zawodników.

Dystans pomiędzy Polską a światem wzrasta?

Nie lubię słodzić, więc powiem otwarcie – brakuje współpracy ze strony Polskiego Związku Tenisowego (organem pomocniczym zarządu związku jest kolegium ds. tenisa na wózkach – red.), źle trafiliśmy też z poprzednim trenerem kadry – dwa zgrupowania po trzy dni przed igrzyskami paraolimpijskimi z Rio to dla mnie żadne przygotowania. Liczę na nowe władze PZT.

Z kim pan trenuje?

Jest nas dwóch – Kamil Fabisiak i ja – którzy są w stanie coś zrobić na świecie. Jednak Kamil, chociaż o 30 lat młodszy, nie jest w stanie wytrzymać ze mną dwóch dwugodzinnych treningów w ciągu dnia. Żeby znaleźć sparingpartnera, musiałbym jechać za granicę. Zapraszają mnie, ale do tego potrzebne są pieniądze na przeloty. Mam trochę szczęścia do sponsorów zagranicznych, gdyby nie to, byłoby trudno.

A nowe twarze?

Nie mamy. Wypatrzyłem kilkoro młodych zawodników w kraju, ale potrzebny byłby związkowy program pozyskiwania nowych graczy: wózek, opłacenie trenera, kortów. Rakiety sam mógłbym przekazać.

Ma pan aspiracje trenerskie?

Cały czas. Od lat mnie pytają: „Ile ty jeszcze Tadek będziesz grał?”. A ja bym chciał przekazać te wszystkie wiadomości, które zdobyłem. Staram się je przekazywać każdemu, kto jest chętny, chociaż nie mam papierów trenerskich. Z przyjemnością pojechałbym na obóz dla zawodników z miejsc 4–12 z krajowej klasyfikacji, żeby pokazać, jak trenuję – w końcu jestem graczem z czołowej „30″ na świecie. Ale nigdy nie dostałem takiej propozycji.

Ziębicki Klub Tenisowy (ZKT), który pan reprezentuje, działa chyba od niedawna?