Prezydent miasta wydał decyzję odmawiającą wydania zezwolenia na dalsze zajmowanie pasa drogowego przez kiosk handlowy o powierzchni 3 mkw. Prezydent odmówił zezwolenia, twierdząc, że kiosk będzie kolidować z planowaną inwestycją przebudowy ulicy, dlatego kiosk nie może stać w dotychczasowym miejscu i trzeba go usunąć. W skardze na taką decyzje zarzucono prezydentowi miasta, że naruszył m.in. art. 39 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy o drogach publicznych. Skarżący wskazał, iż od lat uzyskiwał zezwolenia na zajęcie pasa drogowego.
Wyjątkowe przypadki
Samorządowe Kolegium Odwoławcze wskazało, że zaskarżona decyzja jest prawidłowa, a odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.
Sprawa trafiła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. W skardze zwrócono uwagę m.in. na to, że przy planowaniu inwestycji zachodzi potrzeba wyważenia interesów zarówno miasta, jak i przedsiębiorców wykonujących działalność na terenie miejskim. Jednostronne działania służące jedynie ułatwieniu realizacji inwestycji drogowych naruszają w odczuciu skarżącego swobodę działalności gospodarczej. Według skarżącego jego kiosk, który jest zlokalizowany w tym samym miejscu od dawna, nie utrudniał i nie będzie utrudniać przemieszczania się pieszych po chodniku, a co więcej doskonale wpisuje się w historyczną estetykę miejsca. Prezydent miasta wniósł o oddalenie skargi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny przypomniał, że prawną podstawę umieszczenia w pasie drogowym urządzenia bądź obiektu budowlanego niezwiązanego z drogą i jej zadaniami stanowi jedynie art. 39 ust. 3 ustawy o drogach publicznych. W przepisie tym ustawodawca sformułował wyjątek od przedstawionej wyżej zasady: stwierdził, że w szczególnie uzasadnionych przypadkach lokalizowanie w pasie drogowym obiektów budowlanych lub urządzeń niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego może nastąpić wyłącznie za zezwoleniem właściwego zarządcy drogi, wydanym w formie decyzji administracyjnej. Konstrukcja tego przepisu wskazuje, że decyzje administracyjne wydawane na jego podstawie mają charakter uznaniowy. Wprawdzie decyzja w tym przedmiocie pozostaje pod kontrolą sądowoadministracyjną, jednak zakres tej kontroli jest ograniczony. Badaniu podlega, czy przy podjęciu decyzji spełniona została zawarta w art. 7 kodeksu postępowania administracyjnego powinność uwzględnienia słusznego interesu społecznego i słusznego interesu strony oraz czy respektowane były konstytucyjne zasady legalizmu i równości wobec prawa.
Sąd zwrócił uwagę, że art. 39 ust. 3 ustawy o drogach publicznych, dopuszczając wyjątek od zasady zakazu dokonywania w pasie drogowym czynności, które mogłyby powodować niszczenie lub uszkodzenie drogi i jej urządzeń albo zmniejszenie jej trwałości oraz zagrażać bezpieczeństwu ruchu drogowego, posługuje się zwrotem „w szczególnie uzasadnionych przypadkach”. Jest to pojęcie nieostre, stanowiące klauzulę generalną, której stosowanie ma charakter oceny indywidualnej.
