Cztery wieki minęły

Czy wolno nam – mieszkańcom Mazowsza i Warszawy – wywodzić z tego faktu, z tej stołecznej historii i tradycji, jakieś daleko idące wnioski? Mając odpowiednie poczucie dystansu do samych siebie, możemy się naszą stołecznością chwalić i przyznawać do niej.

Z drugiej strony Mazowsze to nie tylko stolica. Mieszkając w jednej z podwarszawskich miejscowości i studiując przez lata w stolicy, nigdy do końca nie mogłem się pozbyć poczucia pewnej odrębności od koleżanek i kolegów, którzy w Warszawie mieszkali z dziada pradziada. Zarówno oni dla mnie, jak i ja dla nich byliśmy pewną zagadką. A działo się to przecież na przełomie wieków. Dziesiątki i setki lat wcześniej człowiek z prowincji mógł zapewne czuć się w tym rozwijającym się mieście nieco zagubiony. Niełatwo wygnać z siebie prowincję, trudno pozbyć się wielkomiejskiego zadęcia. Bazując na wspomnianym wcześniej dystansie, śmiałem się wśród znajomych, że jak Chopin, jestem warszawianinem, co ich nawet, jako warszawiaków, bawiło. Splendor miasta stołecznego spływa oczywiście na mieszkańców całej dzielnicy. Choć mieszkając w jakiejś mazowieckiej wsi mogą odczuwać delikatny dyskomfort podczas odwiedzin krewnych ze stolicy, to już wobec mieszkańców Krakowa czy Gdańska, mogą czuć się jako (niemalże) jej mieszkańcy. Sukces gospodarczy Polski, budowany na sukcesie Mazowsza i Warszawy, chyba utrwaliły tę sympatyczną wyższość mieszkańców dzielnicy.