Muzycy wracają po przerwie

Największą rockową sensacją będzie przyjazd Guns N’ Roses 20 czerwca do Gdańska. Grupa powróciła w składzie z wokalistą Axlem Rosem i gitarzystą Slashem, którzy nie występowali razem i pozostawali w sporze od 17 lipca 1993 roku, gdy dali koncert na stadionie River Plate w Buenos Aires.

Na pytanie, czy zagrają jeszcze kiedyś razem, odpowiadali: nie w tym życiu! Dlatego nazwa obecnego tournée brzmi „Never In This Lifetime!”. Informację o powrocie ogłosili pod koniec grudnia 2015 r. To była sensacja. Zaczęli od pojawienia się na prestiżowym festiwalu Coachella. A potem negocjowali z promotorami koncertów zagranie aż 25 występów na stadionach w Ameryce Północnej w lecie 2016 roku. Źródła podawały, że grupa inkasowała za każdy show 3 mln dolarów. Ostatecznie na koncerty pod szyldem „Not In This Lifetime!” sprzedano w 2016 roku prawie 2 miliony biletów.

Koniec chińskiej demokracji

Przez ostatnie dwie dekady grupa działała jako formacja luźno powiązanych ze sobą muzyków, zarządzanych silną ręką Axla. Najbardziej zjadliwi fani mówili wtedy, że róże więdną, a pistolety rdzewieją. Sytuację w zespole dobrze określał tytuł jedynej wydanej przez wokalistę płyty „Chińska demokracja”, której produkcja trwała 15 lat i pochłonęła miliony dolarów. A przecież początki były takie piękne. Guns N’ Roses byli jedyną grupą na przełomie lat 80. i 90. zasługującą na miano następców Led Zeppelin. Wokalista Axl Rose i gitarzysta Slash stworzyli jeden z najbardziej widowiskowych rockowych duetów. Wywołali furorę albumem „Appetite for Destruction” (1987). To najlepiej sprzedający się amerykański debiut płytowy, który rozszedł się w 30 milionach egzemplarzy na całym świecie. Dwie części „Use Your Illusion” (1991) łącznie sprzedały się w ponad 50 mln egz. Hity „Sweet Child o’Mine”, „Paradise City”, „Don’t Cry” i zagrany z udziałem orkiestry symfonicznej „November Rain” nie schodzą z radiowej anteny.

Prace nad kolejną płytą zaczęli w 1993 r., ale Rose zwalniał kolejnych producentów, zmieniał muzyków, zarzucając kolegom lenistwo i skłonność do narkotyków. W 1995 r. zniecierpliwiony Slash zrealizował solową płytę pod szyldem Snakepit. Z powodzeniem kierował supergrupą Velvet Revolver, grając z innymi muzykami Guns N’ Roses: basistą Duffem McKaganem i perkusistą Mattem Sorumem. Zaprosili do współpracy Scotta Weilanda, wokalistę Stone Temple Pilot.

Tymczasem Axl zachował prawa do nazwy Guns N’ Roses i przypomniał o sobie światu w 1999 r., wydając singiel „Oh My God”. Po nieudanej trasie w latach 2001–2002, kiedy Rose irytował fanów, odwołując koncerty w ostatniej chwili, nikt już nie traktował poważnie kolejnych zapowiedzi „Chinese Democracy”. W 2006 r. zespół znów zaczął koncertować, wystąpił również w Warszawie, gdzie wokalista dał popis gwiazdorskich fochów, ale już na scenie usatysfakcjonował fanów. „Chinese Democracy” do dziś wywołuje mieszane uczucia. Klasę trzyma ballada „Sorry”, „Scraped” i rytmiczne „Better”.

Teraz Guns N’ Roses tworzą: Axl Rose (wokal, fortepian), Duff McKagan (bas), Slash (gitara prowadząca), Dizzy Reed (klawisze), Richard Fortus (gitara rytmiczna), Frank Ferrer (perkusja) i Melissa Reese (klawisze). Fani usłyszą na gdańskim koncercie m.in. „Welcome to the Jungle”, „Civil War” i „Paradise City”.

Mistrzowie psychodelii

Znakomicie zrównoważony program przygotował organizator tegorocznego gdyńskiego Open’era. 28 czerwca festiwal otworzy Radiohead. Grupa powróci do nas po siedmioletniej przerwie, po oszałamiającym koncercie w Poznaniu. Na najnowszym albumie „A Moon Shaped Pool”, który sprzedał się w ponad milionie egzemplarzy, powróciła do gitar i dodała orientalne akcenty. Dużą rolę grają też partie orkiestrowe i ciekawe, w jakiej formie zostaną zaprezentowane w Gdyni. Tym bardziej że gitarzysta Jonny Greenwood znany jest również w Gdyni z koncertów z Krzysztofem Pendereckim. Taki duet nie był zaskoczeniem. Spotkali się giganci swoich gatunków i pokoleń.

Żadna grupa alternatywna nie sprzedała 30 mln albumów, grając na nosie grubym rybom show-biznesu. Rockowi intelektualiści z Oksfordu nagrali w 1992 r. balladę „Creep” i było to prawdziwe wejście smoka, mimo że okazała się ona plagiatem piosenki The Hollies. Potem zaskakiwało już wszystko. Album „OK Computer” (1997) stał się zapowiedzią gitarowo-elektronicznego brzmienia przyszłości. A kiedy skończył się kontrakt z EMI, muzycy zdecydowali się na premierę „In Rainbows” (2007) w sieci za symboliczne „co łaska”. Każda kolejna płyta ukazywała się online, na zasadzie dawnych techno party: anonsowana nagle.

Premierę „A Moon Shaped Pool” poprzedził wideoklip „Burn the Witch” w formie kukiełkowej animacji nawiązującej do dziecięcego serialu „Trumpton” z lat 60. Ciekawe, czy zobaczymy ją na ekranach w Gdyni. Warto, bo polityk z teledysku, który przyjechał do miasteczka, by być świadkiem spalenia czarownicy, sam staje się jej ofiarą. Ku uciesze wszystkich mieszkańców!

To nie będzie pierwsza wizyta Radiohead na polskim wybrzeżu. W 1994 r. Brytyjczycy występowali na sopockim molo, w czasach, kiedy dopiero stawali się gwiazdą. W okolicznościach, o których Yorke – obecnie wzór wszystkich poprawnych politycznie postaw spod znaku eko i bio – wolałby pewnie dziś nie pamiętać: mianowicie pod szyldem Marlboro Rock In, imprezy lansującej markę amerykańskich papierosów. Nasza rzeczywistość zszokowała absolwentów Oksfordu. Muzycy lecieli do Trójmiasta z Warszawy na pokładzie samolotu made in ZSRR. Widok śmigieł szczerze ich przeraził. Na molo zapragnęli napić się szampana. W karcie był tylko radziecki, którego smak kojarzył im się, jak to określili, wyłącznie z mydłem. Z Polski wyjechali obładowani kartonami papierosów, których niskiej cenie nie mogli się oprzeć.

Rock i pop

29 czerwca zagra na Open’erze Foo Fighters. Założycielem był w 1994 roku Dave Grohla, perkusista Nirvany. Po latach można powiedzieć, że stworzył grupę będącą totalnym przeciwieństwem macierzystej formacji. Gdy u boku Kurta Cobaina tworzył depresyjną, programowo alternatywną muzykę, w Foo Fighters nie tylko zmienił perkusję na gitarę, ale i emanuje witalnością oraz pozytywną energią. Stał się symbolem dystansu do życia oraz szampańskiego poczucia humoru. Album „Foo Fighters”, wydany 4 lipca 1995 r., rozpoczął dwie dekady sukcesów artystycznych i komercyjnych. Ogromny sukces debiutu – 1,5 miliona sprzedanych egzemplarzy w samych Stanach Zjednoczonych – dwa lata później przebił drugi album, zatytułowany „The Colour and the Shape”. To z niego pochodzą przeboje „Everlong”, „Monkey Wrench” i „My Hero”.

„There is Nothing Left to Lose”, „One by One” i „In Your Honour”, czyli trzy kolejne albumy Foo Fighters wydane w ciągu sześciu lat, ugruntowały pozycję zespołu i przyniosły mu aż cztery nagrody Grammy, w tym dwie statuetki dla najlepszych rockowych albumów. Prawdziwy worek nagród rozsupłał się jednak w 2012 roku, kiedy płyta i utwory z albumu „Wasting Light” zdobyły w sumie aż pięć najważniejszych muzycznych nagród.

Oryginalnym projektem stał się „Sonic Highways”. To nie tylko płyta, ale i film dokumentalny. Osiem piosenek zostało nagranych w ośmiu różnych studiach na terenie USA, gdzie muzycy zaprosili lokalnego instrumentalistę. Ostatnim ich przebojem stała się „Święta Cecylia” z końca 2015 roku, która ma już 5 mln wyświetleń na YouTubie.

30 czerwca wystąpi The Weeknd. To jeden z najważniejszych wykonawców nowego nurtu r&b. W listopadzie wydał trzeci studyjny album „Starboy” z udziałem gigantów z Daft Pank.

Kanadyjski artysta zaczynał karierę od bardzo melancholijnych i mrocznych kompozycji śpiewanych wyjątkowo wysokim głosem. Na płycie „Take Care” Drake’a, również muzyka z Toronto, wspominał o polskich dziewczynach i pierwszym locie z Polski. Do dziś te słowa są dla polskich fanów zagadką.

Wydając zeszłoroczny album „Beauty Behind The Madness”, poszedł w stronę muzyki popowej, a czasem nawet tanecznej. Jednak w jego twórczości pojawiają się również liczne motywy hiphopowe. Ale to Michael Jackson był i jest jego największą inspiracją. The Weeknd przyznał, że chce być następcą króla popu.

Wydanie płyty „Starboy” zapowiedział już pod koniec września. Wraz z dobrą nowiną wypuścił singiel pod tym samym tytułem. Za podkład muzyczny odpowiedzialny był duet Daft Punk, znany też z przeboju „Get Lucky” z udziałem Pharrella Williamsa.