Prezydent miasta wydał decyzję odmawiającą wydania zezwolenia na dalsze zajmowanie pasa drogowego przez kiosk handlowy o powierzchni 3 mkw. Prezydent odmówił zezwolenia, twierdząc, że kiosk będzie kolidować z planowaną inwestycją przebudowy ulicy, dlatego kiosk nie może stać w dotychczasowym miejscu i trzeba go usunąć. W skardze na taką decyzje zarzucono prezydentowi miasta, że naruszył m.in. art. 39 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy o drogach publicznych. Skarżący wskazał, iż od lat uzyskiwał zezwolenia na zajęcie pasa drogowego.
Wyjątkowe przypadki
Samorządowe Kolegium Odwoławcze wskazało, że zaskarżona decyzja jest prawidłowa, a odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.
Sprawa trafiła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. W skardze zwrócono uwagę m.in. na to, że przy planowaniu inwestycji zachodzi potrzeba wyważenia interesów zarówno miasta, jak i przedsiębiorców wykonujących działalność na terenie miejskim. Jednostronne działania służące jedynie ułatwieniu realizacji inwestycji drogowych naruszają w odczuciu skarżącego swobodę działalności gospodarczej. Według skarżącego jego kiosk, który jest zlokalizowany w tym samym miejscu od dawna, nie utrudniał i nie będzie utrudniać przemieszczania się pieszych po chodniku, a co więcej doskonale wpisuje się w historyczną estetykę miejsca. Prezydent miasta wniósł o oddalenie skargi.
CZYTAJ TAKŻE: Drogowa inwestycja to zadanie własne
Wojewódzki Sąd Administracyjny przypomniał, że prawną podstawę umieszczenia w pasie drogowym urządzenia bądź obiektu budowlanego niezwiązanego z drogą i jej zadaniami stanowi jedynie art. 39 ust. 3 ustawy o drogach publicznych. W przepisie tym ustawodawca sformułował wyjątek od przedstawionej wyżej zasady: stwierdził, że w szczególnie uzasadnionych przypadkach lokalizowanie w pasie drogowym obiektów budowlanych lub urządzeń niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego może nastąpić wyłącznie za zezwoleniem właściwego zarządcy drogi, wydanym w formie decyzji administracyjnej. Konstrukcja tego przepisu wskazuje, że decyzje administracyjne wydawane na jego podstawie mają charakter uznaniowy. Wprawdzie decyzja w tym przedmiocie pozostaje pod kontrolą sądowoadministracyjną, jednak zakres tej kontroli jest ograniczony. Badaniu podlega, czy przy podjęciu decyzji spełniona została zawarta w art. 7 kodeksu postępowania administracyjnego powinność uwzględnienia słusznego interesu społecznego i słusznego interesu strony oraz czy respektowane były konstytucyjne zasady legalizmu i równości wobec prawa.
