Kiedy 16 marca 1901 roku w Radomiu zabłysło światło elektryczne, prąd pochodził właśnie stąd. Właścicielem elektrowni było wówczas Rosyjskie Towarzystwo Elektryczne „Union" z Petersburga.
Sprawy potoczyły się szybko – niespełna rok wcześniej magistrat zawarł umowę na budowę i eksploatację stacji elektrycznej. 15 czerwca 1900 r. zatwierdzono projekt techniczny, a już w lipcu ruszyła budowa. Po kolejnych ośmiu miesiącach elektrownia miejska – pierwsza w Królestwie Polskim – była gotowa. Zgodnie z koncesją „za urządzenie oświetlenia w mieście" magistrat płacił rocznie 6 tys. rubli.
Prąd zmienny
W pierwszych dekadach losy miejscowego prądu były zmienne. W wyniku serii przejęć i transakcji Radomskie Towarzystwo Przedsiębiorstw Elektrycznych (używano również nazwy Radomskie Towarzystwo Elektryczne – RTE) przeszło w ręce niemieckie, a później belgijskie.
W roku 1915 wycofująca się przed wojskami niemiecko-austriackimi administracja rosyjska wywiozła większą część urządzeń.
W maju 1921 roku zapadła decyzja o renowacji budynku – przebudowa i modernizacja elektrowni trwała od roku 1924 do 1928. Wkrótce pomiędzy magistratem a Belgami, którzy wciąż byli właścicielami radomskiej spółki, zaczęło iskrzyć – poszło o wysokie stawki za prąd narzucone miastu w kłopotach finansowych. Ożywienie sytuacji gospodarczej z lat 1937–1939, związane z powstaniem Centralnego Okręgu Przemysłowego, poprawiło sytuację, jednak był to jedynie krótki rozbłysk.
