Jazda z bratem

W przypadku Przemysława Pawlickiego sprawdza się powiedzenie „do trzech razy sztuka". W tym roku właśnie po raz trzeci wystąpił w turnieju Grand Prix Challenge w Togliatti, będącym przepustką do grona najlepszych jeźdźców, z którego awans do cyklu uzyskuje trzech zawodników. Raz był już o włos od awansu – przed dwoma laty w Rybniku w ostatnim biegu, tuż przed metą, dał się wyprzedzić Brytyjczykowi Chrisowi Harrisowi. Awansowałby, gdyby dojechał przed nim.

Pawlicki musiał obejść się smakiem, w Grand Prix po raz kolejny pojechał zaś znienawidzony przez kibiców Anglik. Znienawidzony, bo w cyklu startował dziewięć lat i przez ten czas tylko raz zdołał zmieścić się w najlepszej ósemce. Awans w Rybniku uzyskali za to brat Przemysława – Piotr oraz późniejszy brązowy medalista mistrzostw świata – Bartosz Zmarzlik.

Skomplikowane zasady

Zasady przyznawania miejsc w mistrzostwach świata są nieco skomplikowane. Pewne miejsce ma w nich pierwsza ósemka z poprzedniego sezonu Grand Prix, trzech najlepszych zawodników z kwalifikacyjnego cyklu Challenge oraz czwórka wskazana przez promotora mistrzostw, angielską firmę BSI. W tej chwili pewni miejsca w przyszłym roku mogą być Przemysław Pawlicki oraz Patryk Dudek, aktualnie trzeci zawodnik klasyfikacji generalnej Grand Prix. Drugi w mistrzostwach świata jest Maciej Janowski, a szósty Bartosz Zmarzlik. Obaj raczej z pierwszej ósemki już nie wypadną, a nawet jeśli, to będą kandydatami do otrzymania dzikich kart od BSI. Możemy więc być raczej pewni, że ponownie w cyklu zobaczymy czterech Polaków.

Maleją w związku z tym szanse Piotra Pawlickiego. Żużlowiec Unii Leszno jest w klasyfikacji generalnej 11., ale choć wygrał jeden z turniejów (w Daugavpils), to cały sezon jeździ w kratkę. Organizatorzy mistrzostw nie będą raczej zachwyceni pomysłem, by w Grand Prix jeździło aż pięciu Polaków. To sprawia, że aby myśleć o utrzymaniu w cyklu, Piotr musi awansować do pierwszej ósemki. Na odrobienie strat ma jeszcze cztery turnieje.

– Mam nadzieję, że Piotrek odpali w drugiej części sezonu i razem będziemy się ścigać w Grand Prix w przyszłym roku. Taki jest urok turnieju Challenge. Kiedyś w Rybniku to mnie zabrakło kilkuset metrów do awansu, a do GP wjechał Piotrek. Teraz ja awansowałem, taki jest sport. Jestem jednak pewien, że brat nie powiedział jeszcze ostatniego słowa – skomentował tę sytuację Przemysław.

Dodajmy, że w turniejach Grand Prix wystąpił on dotąd zaledwie dwa razy. W 2012 r., jadąc z dziką kartą, zajął dziesiąte miejsce w Grand Prix Europy w Lesznie. Piotr był wówczas rezerwowym i na torze nie zaprezentował się ani razu. W tym roku starszy z braci dostał z kolei zaproszenie od organizatorów Grand Prix Polski w Warszawie. W pamięci kibiców zapisał się jednak przede wszystkim występem w specjalnym kevlarze, przygotowanym na wzór kombinezonu Tomasza Golloba. Dochód z licytacji kevlaru przekazany został na leczenie polskiego mistrza. Na Narodowym Przemysław nie nawiązał jednak do Golloba – zajął przedostatnie miejsce. Ale bezpośredni pojedynek z młodszym bratem wygrał.

W Grand Prix stawali jednocześnie pod taśmą tylko raz, za to już wiele razy w innych rozgrywkach, odkąd drogi wychowanków Unii Leszno się rozeszły. Przemysław przyznał kiedyś, że występy z bratem stanowią dla niego szczególne wyznanie. – Jazda z nim to coś zupełnie innego niż z innym zawodnikiem. Muszę przyznać, że jak jedziemy razem, to się po prostu boję o niego. Bardziej skupiam się na tym, żeby on nie zrobił sobie krzywdy, niż myślę o sobie. Proszę mi wierzyć, jazda z bratem jest przyjemna, ale jednocześnie bardzo stresująca – mówił w rozmowie ze Sportowymi Faktami.

Z konia na motocykl

Co ciekawe, Pawliccy najpierw bardziej interesowali się jazdą konną niż żużlem. Wszystko dzięki tacie, również byłemu żużlowcowi, którego karierę przerwała kontuzja doznana na torze w Gorzowie. Po uderzeniu w bandę Piotr Pawlicki senior stracił drugi i trzeci kręg lędźwiowy, z przerwaniem rdzenia i zerwaniem nerwów. Nie dawano mu szans, by kiedykolwiek jeszcze chodził. – Nie wyglądało to groźnie, przy naszych dmuchanych bandach (które zagościły na torach w XXI w. – przyp. red.) to bym wstał i się otrzepał – wspomniał później.

– Akurat starszy syn, Przemek, mając siedem miesięcy, zaczął raczkować. Ja właśnie przyjechałem z Konstancina (gdzie miał operację – przyp. red.) i zacząłem rehabilitację w domu. Razem uczyliśmy się chodzić – mówił ojciec, który do dziś chodzi o kulach.

Stadninę koni Dajana w Lesznie prowadzi razem z żoną. I córką... Dajaną. W zawodach jeździeckich startowali także bracia, ale przy tej pasji została tylko najmłodsza z klanu Pawlickich. – Tata niedawno powiedział, że cieszy się, że nie jestem chłopcem, ponieważ też pewnie jeździłabym na żużlu – stwierdziła kiedyś. Razem z matką Wiolettą została więc przy koniach prawdziwych, podczas gdy męska część rodziny skupiła się na koniach mechanicznych.