Patrząc w oczy kamienic

Rz: Przez cztery lata nie dawaliście o sobie znać, żadnych nowych kawałków, żadnych koncertów, co się z wami działo?

Łukasz Lach: Długo by opowiadać. Złożyło się na to wiele czynników. Ostatnia płyta L.Stadt „You Gotta Move" z coverami utworów amerykańskich artystów ukazała się w 2013 r. Nagrywaliśmy ją w Teksasie. Do studia Purple Bee w Cedar Creek pod Austin wróciliśmy w 2016 r. nagrywać kolejną płytę, nad którą pracę rozpoczęliśmy dwa lata wcześniej w Radiu Łódź. Wcześniej borykałem się jeszcze z problemami zdrowotnymi. Ale wracając do płyty, trwało to tak długo, ponieważ ciągle nie byłem zadowolony z efektów. Czułem, że jako zespół mamy ten materiał za mało ograny. Cały czas nie było tej energii, której szukałem. W końcu zdecydowaliśmy, że nagrywamy ją od nowa i dlatego pojechaliśmy do Stanów. Efekty były zadowalające, ale po powrocie do kraju zachorowała bliska mi osoba, więc odłożyłem wszystkie projekty na bok. I ten krążek cały czas czeka na dokończenie. Ale widać tak miało być.

Jak to?

W kwietniu 2016 roku otrzymaliśmy propozycję współpracy od Konrada Dworakowskiego (dyrektora łódzkiego Teatru Pinokio – red.). Początkowo byłem niechętny temu pomysłowi. Dopiero gdy zobaczyłem teksty, zrozumiałem, że musimy w to wejść. Na moich oczach gasła najbliższa mi osoba i odbicie tego czasu znajdowałem w tekstach Konrada. Patrzyłem na moje miasto, które dumnie trwało w czasie, kiedy mój osobisty świat kruszał. I choć to teksty o przemijaniu, dla mnie ważniejszy był aspekt odnajdywania siły właśnie w artefaktach przeszłości, które mieszały się z płynną i nieuchwytną rzeczywistością.

Podjęliście więc decyzję o wydaniu nowego albumu „L.Story", który powstał w błyskawicznym tempie.

W ciągu kilku miesięcy. Początkowo nasza współpraca z Konradem miała być tylko jednorazowym projektem. Jednak wykonanie piosenek wspólnie z Wielkim Chórem Małej Chorei w ramach Koalicji Miast dla Europejskiej Stolicy Kultury we Wrocławiu przerodziło się w wydawnictwo. To dla mnie materiał ważny osobiście, ale czuję w nim wiele uniwersalnych treści. Widziałem we Wrocławiu, jak mocno działa na publiczność, więc weszliśmy z tym do studia Henryka Debicha w Radiu Łódź i powstała barwna płyta. Te piosenki są inne od tego, co robiliśmy wcześniej, ale o to mi zawsze chodziło. Nie powtarzać się i na każdej płycie pokazywać L.Stadt z nieznanej dotąd strony.

Skąd to ciągłe poszukiwanie?

Po prostu szybko się nudzę. Szybko oswajam się z czymś, co było dla mnie ekscytujące, a później zaczynam szukać dziury w całym. Dlatego każda nasza płyta jest inna. Jedno jest niezmienne: gdzieś tam zawsze jest eklektyzm. Nie potrafię określić naszej stylistyki, wielu zrobi to lepiej za mnie, a zwłaszcza ci, co lubią szufladkować. Ja nie wiem, czy my jesteśmy zespołem, który odkrywa niezbadane terytoria, wiem, że dla nas one są niezbadane.

„L.Story" to pierwsza wasza płyta w całości po polsku.

Teksty Konrada Dworakowskiego są doskonale napisane, dzięki nim chciałem śpiewać w ojczystym języku. Na takich tekstach po prostu dobrze się pracuje. To nie jest płyta popowa, powiedziałbym nawet, że momentami ociera się o poezję śpiewaną. Sam nie wiem, jak ją określić. Jestem bardzo ciekaw, jak zostanie odebrana. Czuć na niej nasze fascynacje, moje fascynacje. Jestem bardzo zadowolony, że jako L.Stadt wchodzimy na zupełnie nowe terytoria.

A jak zostały odebrane promujące płytę „Oczy kamienic"?