Artyści zblizającego się Tauron Life Oświęcim Festival

Paweł, noszący rodowe nazwisko Mąciwoda-Jastrzębski, od wczesnych lat ocierał się o wielką karierę. Grał w legendarnej krakowskiej grupie Düpą i nie mniej sławnych Pudelsach. Był w ich pierwszym składzie, który wydał debiutancką płytę „Bela Pupa". Potem trafił do Walk Away. W szeregach tego znakomitego jazzowego zespołu towarzyszył również Urszuli Dudziak i Michałowi Urbaniakowi. Z wokalistką nagrał album „Magic Lady", zaś ze skrzypkiem „Urbanator". Pojawiał się w amerykańskich grupach, jamował w klubach Nowego Jorku, by w latach 1998–1999 stać się członkiem TSA. Można usłyszeć go na płycie „TSA w Trójce akustycznie". Występował również z Oddziałem Zamkniętym. Jego autorskim projektem jest Stirwater – nazwa to angielskie tłumaczenie nazwiska.

Duma basisty

Nie ma co pielęgnować polskich kompleksów, ale też nie można nie doceniać faktu, że Paweł Mąciwoda to jedyny polski muzyk w szeregach rockowego zespołu, który jest globalną gwiazdą.

– To prawda i jestem z tego bardzo dumny! – odpowiada ze śmiechem basista. – Podróżując po świecie, zawsze staram się eksponować swoje pochodzenie. Wychowanie muzyczne otrzymałem w Krakowie, ale dorastałem w Wieliczce. I stąd właśnie niosę przesłanie dla wszystkich młodych: jestem dowodem na to, że nawet z małej miejscowości można się wybić i osiągać niebotyczne sukcesy. Mój zespół jest zaliczany do światowego Top 10!

Warto przypomnieć, jak Paweł Mąciwoda, syn Edwarda, czyli basisty jazzowego pierwszego składu jazzrockowego Laboratorium, osiągnął swój sukces, bo takich przykładów nigdy dość.

– Aby znaleźć się w czołówce, musiałem okupić to ciężką pracą – opowiada. – Wielogodzinne ćwiczenia na gitarze, którą podarował mi ojciec, zaowocowały tym, że już jako 17-latek grałem zawodowo na jazzowej scenie. Wiele lat szlifowałem swój warsztat, wykonując zarówno rocka, jak i jazz. Myślę, że wyróżniało mnie jedno: stworzyłem własne brzmienie, a dzięki niemu stałem się i jestem rozpoznawalny.

Wtedy to zadzwonił telefon z Niemiec, który był efektem sugestii Wojciecha Pogorzelskiego z Oddziału Zamkniętego, przekazanej asystentowi Rudolfa Schenkera, założyciela i gitarzysty Scorpions.

– To prawda, zadzwonił telefon z propozycją przesłuchania mnie w Hanowerze – wspomina Paweł Mąciwoda. – Scorpions już wtedy był legendą, gwiazdą rocka. Tym bardziej nie mogłem uwierzyć w to, co się działo. A jednak pojechałem, zagrałem, wygrałem przesłuchania i jestem już ze Scorpions 14 długich i pięknych lat. Do tej pory trzymam w domu gitarę basową, którą zabrałem do Hanoweru ze sobą. To biały Music Man.

Paweł Mąciwoda jest jedynym Polakiem w niemieckim zespole, który od kilku dekad robi światową karierę. Scorpions to fenomen w anglosaskim środowisku rocka. – Gdyby chcieć poszukać odpowiedzi, skąd się to bierze, jest ona bardzo prosta: jesteśmy po prostu prawdziwi, gramy dobrego, fajnego rocka oraz uwielbiane przez fanów ballady – tłumaczy muzyk. – Przecież „Still Loving You", „Send Me An Angel" czy „Wind of Change" to ponadczasowe utwory, niosące ze sobą pokojowy przekaz – w obecnych czasach bardzo wskazany, bardzo na miejscu.

Żona Agnieszka

Paweł Mąciwoda brał udział w nagraniu czterech albumów studyjnych Scorpions: „Unbreakable" (2004), „Humanity – Hour 1" (2007), „Stig In the Tail" (2010) i „Return To Forever" (2015).

– Jak wszystkie zespoły również nasz ma swoich producentów – tłumaczy basista. – To oni decydują o kształcie utworów, które później odnoszą sukcesy. Jednakże każdy członek grupy ma przecież swoje zadania do wykonania, a także coś do powiedzenia. Jeśli chodzi o mnie, muszę zagrać tak profesjonalnie, by moje brzmienie było bardzo charakterystyczne, by zostało zaakceptowane – aby przekonało grupę profesjonalistów, że inaczej partia basu brzmieć nie może. Udaje się i jestem z tego zadowolony.

Wielką przygodą okazało się „MTV Unplugged" w Atenach.

– Nagrania na żywo, z publicznością, mają to do siebie, że są podszyte niepowtarzalnie mocną energią – mówi Mąciwoda. – Set akustyczny z orkiestrą w wykonaniu zespołu rockowego – to był strzał w dziesiątkę. Płyta zdobyła w Niemczech tytuł złotej. Dla mnie ważne jest również to, że znajduje się na niej nagranie, które dedykowałem mojej żonie Agnieszce. „When You Come In To My Life" ma dla mnie wyjątkowy przekaz.

O Scorpions krążą legendy – na temat relacji między muzykami, o tym, że podróżują każdy w osobnym samochodzie, co tworzy domysły o wyłącznie biznesowych związkach artystów.

– Niech legendy krążą! – mówi z dystansem Paweł Mąciwoda. – Podróżujemy w pełnym komforcie, to oczywiste. Gdy musimy zagrać w ciągu pół roku 50 koncertów w wypełnionych po brzegi salach, dla bardzo wymagającej publiczności, przemieszczanie się po świecie i wypoczynek muszą być tak dobrze zorganizowane, byśmy mogli temu podołać. Na scenę musimy wyjść wypoczęci, skupieni, bo tego wymaga profesjonalne podejście do sztuki. Tego się od nas oczekuje. Prawda jest taka, że podczas tournée spędzamy ze sobą setki godzin, a relacje w zespole są bardzo rodzinne. Naprawdę daje się to odczuć. Mamy zapewniony pełen komfort i troszczymy się o siebie nawzajem. Zawsze. To jest piękne, a nawet wzruszające, pokazuje bowiem, że każdy z nas ma w rodzinie Scorpions swoje miejsce. A rodzina jest przecież w życiu każdego człowieka najważniejsza.

Anegdoty w przerwach

Od niedawna w zespole jest nowy perkusista. To słynny Mikkey Dee. Przyjaciel legendarnego basisty Lemmy'ego po śmierci lidera Motörhead trafił do Scorpions.

– Mikkey Dee to przede wszystkim wspaniały człowiek, doskonały muzyk z ogromnym wyczuciem i wszechstronnością artystyczną. Ma potężne uderzenie. Gra nam się świetnie – mówi basista. – Jest między nami znakomite porozumienie, co widać i słychać podczas koncertów. Można śmiało powiedzieć, że Scorpions ma teraz jedną z najlepiej grających sekcji rytmicznych na świecie. Mikkey jest również wspaniałym gawędziarzem. Kiedy czekamy na koncerty albo podczas podróży opowiada nam anegdotki związane z Lemmym. Energia Mikky'ego przedkłada się na nas wszystkich, ale przede wszystkim na grę podczas koncertów.

Porozmawiać z Pawłem Mąciwodą w okresie wiosenno-letnim to nie lada sztuka. Pomogła nam żona basisty, Agnieszka, pomiędzy przelotem z Francji do Szwecji, w czasie krótkiego postoju zespołu w Hanowerze. Tam, gdzie mieści się jego kwatera główna i gdzie powstał w 1965 roku – dwa lata przed urodzinami polskiego basisty.