Malowidła na suficie to dzieła francuskiego akademika Alcide Theophile Robaudiego. Przedstawiają alegorie Muzyki, Poezji i Sztuk Pięknych. Na ścianach sali oglądamy zdjęcia z filmowej wersji „Ziemi obiecanej" Władysława Reymonta, bo tu Andrzej Wajda kręcił sceny, w których Daniel Olbrychski jako Karol Borowiecki odwiedzał pałac bogatego przemysłowca Müllera. – Pan to sam urządzał, Panie Müller? – pyta zaskoczony Borowiecki. — Ja sam płaciłem – słyszy w odpowiedzi.
Pozostałe wnętrza – gabinet, biblioteka, neomanierystyczna jadalnia, pokój w stylu mauretańskim, czy klatka schodowa z malowidłem na plafonie, przedstawiającym „Gloryfikację rodziny Scheiblerów" – są równie imponujące, nic więc dziwnego, że zagrały w sumie w prawie 30 filmach fabularnych, serialach i spektaklach teatralnych.
W „Lalce" Ryszarda Bera pałac Scheiblerów przeobraził się w paryski Hotel du Louvre, gdzie zatrzymał się Stanisław Wokulski. W jednym z odcinków „Stawki większej niż życie", „Cafe Rose" – zamienił się w stambulską willę. W „Między ustami a brzegiem pucharu" Zbigniewa Kuźmińskiego na podstawie powieści Marii Rodziewczowej stał się berlińskim mieszkaniem hrabiego Wentzla.
Pomysłodawcą umieszczenia w pofabrykanckim pałacu Muzeum Kinematografii był Antoni Szram, konserwator zabytków miasta. Muzeum otwarto w 1986 roku, a pierwszym dyrektorem został jego inicjator, który sprawował tę funkcję do roku 2000.
Sienkiewicz zaprasza
Historyczne pałacowe wnętrza sąsiadują w Muzeum Kinematografii z ekspozycjami stałymi i czasowymi. Przejścia między nimi są tak płynne, że widz jak za sprawą magicznej latarni raz trafia na opowieść o historii przedwojennego polskiego kina i jego gwiazdach, raz na prezentację wynalazków, przyczyniających się do rozwoju kinematografii, to znów na najnowszą czasową wystawę „Sienkiewicz sfilmowany", na którą zaprasza sam pisarz (wciela się w niego wytrwały statysta).
To pierwsza tak obszerna wystawa, prezentująca wszystkie światowe i polskie ekranizacje utworów Sienkiewicza, przygotowana na 170. rocznicę urodzin pisarza. Od trwającego kilkadziesiąt sekund „Nerona wypróbowującego truciznę na niewolnikach", nakręconego w 1896 w wytwórni braci Lumiére przez Georgesa Hatota po najnowszą cyfrową wersję obrazu Jerzego Hoffmana „Potop redivivus" z 2014. W tym czasie powstało 40 ekranizacji 16 utworów Sienkiewicza. Najgłośniejsze z nich to oczywiście „Quo vadis", „Krzyżacy", „Trylogia", „W pustyni i w puszczy".
