Bieganie wokół fortepianu

Rz: Kiedyś powiedział pan, że wzorem jest dla pana Juergen Klopp. Niemiec, kiedy trenował Borussię Dortmund, jej styl nazwał „heavy metalem". A jaki jest styl dzisiejszego Stomilu?

Adam Łopatko: Jeszcze nie są to najpiękniejsze i najrówniejsze melodie, ale pojawiają się już bardzo przyzwoite takty. Nasza gra zaczyna nabierać kształtu, są nawet momenty, kiedy jestem zdumiony, że chłopaki potrafią tak grać, biorąc pod uwagę to, w jakich warunkach trenują. Bo tak naprawdę uczymy się grać na fortepianie, biegając wokół fortepianu. Ale dyrygent przy linii i tak szaleje. To bierze się z mojej osobowości. Nie usiedzę na ławce, muszę mieć ciągły kontakt z zespołem, muszę żyć. Nasz cel jest jasny: trzeba jak najszybciej zapewnić sobie utrzymanie (Stomil zajmuje 12. miejsce, ale startował z trzema ujemnymi punktami za bałagan w finansach – red.). Początek rundy mamy dobry, szczególnie cieszę się, że poprawiliśmy nieco grę na wyjazdach. A gwarantuję, że to najtańszy zespół w lidze.

Po ostatnich informacjach o nowych sponsorach w szatni jest już mniej dyskusji o braku pieniędzy?

Założyliśmy sobie, że nie narzekamy. Jak jedziemy na trening do Łukty, gdzie boisko jest jakie jest, to jedziemy. Bo po prostu nie mamy na to wpływu. Wolimy skupiać się na tym, na co mamy wpływ i na pewno jest to postawa na boisku. Uczulamy zawodników, że będą momenty lepsze i gorsze, że płynności finansowej wcale nie musi być z dnia na dzień, bo pojawienie się sponsora nie spowoduje, że nagle dziura w finansach zostanie zasypana, bo jest dość głęboka. Mnie też jest ciężko. Żona mówi: „Po co ty tam pracujesz, przecież nie masz z tego prawie nic, tylko nerwy zszarpane". Ale ja patrzę na to w ten sposób, że nawet jak podjąłem się czegoś za przysłowiowe 100 zł, robię to tak samo jakby płacili milion. Nikt mi nie kazał trenować tego zespołu, ja po prostu chciałem tu pracować.

Pamięta pan, kiedy pierwszy raz w życiu był na Stomilu?

Miałem 12 lat, to była jeszcze II liga, graliśmy z Cracovią. Kwiecień, dlatego przyjechaliśmy z chłopakami z Dobrego Miasta w krótkich spodenkach. No i w przerwie spadł śnieg... Taki był mój pierwszy prawdziwy kontakt z piłką, bo wcześniej bardziej interesowałem się motoryzacją, lubiłem babrać się w smarach. Pamiętam, że na mecze jeździłem m.in. z Łukaszem Kadziewiczem (były reprezentacyjny siatkarz – red.), który był moim sąsiadem z tej samej klatki, razem malowaliśmy sobie nawet twarze przed kibicowaniem. I jeżdżąc na Stomil złapałem bakcyla, aż w końcu zapisałem się do klubu w Dobrym Mieście. Dość późno, bo miałem już 13 lat. Ale nie miałem talentu. Był za to mocny charakter.

Kiedy pojawiły się myśli o trenerce?

Byłem na meczu, podczas którego Stomil przyklepał awans do ekstraklasy. Skończył się, bramy stadionu zostały już uchylone, z bliska patrzyłem, jak podrzucają do góry trenera Bogusława Kaczmarka. I chyba wtedy zaświtała mi myśl, że to byłoby coś wspaniałego zostać w tym klubie trenerem. Papiery zrobiłem, mając 19 lat. Prowadziłem wtedy chłopaków o trzy lata młodszych. Zawsze tak było, że kiedy wchodziłem do szatni, różnica wieku między mną a zawodnikami była niewielka. Teraz też tak jest. Ale moje marzenie o Stomilu się spełniło. Co ciekawe, pracuję dziś z Andrzejem Biedrzyckim, od którego kiedyś brałem autografy. Dlatego warto mieć pasję i iść przed siebie.

Kiedy w 2013 r. po raz pierwszy tymczasowo obejmował pan drużynę po zwolnieniu Zbigniewa Kaczmarka, lokalny portal dwadozera.pl napisał: „Przy pierwszym kontakcie – odrzuca. Zarozumiałością i przemądrzałością. A później wady zmieniają się w zalety i daje się polubić". To jak to z panem jest?

Trzeba mieć cywilną odwagę i czasami pewne rzeczy mówić wprost. Ja tak mam. Wiem, że nie mam najłatwiejszego charakteru, ale dla mnie najważniejsze są relacje z zawodnikami. I chyba są nie najgorsze, w drużynie nie ma terroru.

Wtedy pana nominacja była jednak mocno krytykowana.

Pamiętam, jak ówczesny prezes mówi do mnie: „Dzieciaku, ty wygraj chociaż jeden mecz". A my od razu wygraliśmy u siebie 3:1 z Flotą Świnoujście. A krytyka? Kto krytykuje? Kilkoro niezadowolonych rodziców, z których dziećmi pracowałem i którym się nie powiodło. Trzeba było je odstawić, bo były za słabe. Nie przeszkadza mi też, jak ktoś nazywa mnie nauczycielem wuefu, bo nim jestem, prowadzę klasę sportową w gimnazjum. Pracuję w szkole, bo dzięki temu nie narzekam, że w klubie nie ma pieniędzy. To wszystko jest typowym ludzkim gadaniem. Nie powiedzą, że Łopatko jest pijakiem, złodziejem lub że ma kochanki na boku, bo tak nie jest. No więc trzeba znaleźć coś innego.

Kiedy w maju 2016 r. drugi raz został pan pierwszy trenerem – po tym jak klub rozwiązał umowę z Mirosławem Jabłońskim – skóra była już grubsza?

Kiedy rozmawiam z pracownikami klubu narzekającymi, że im nie płacą, mówię z przekąsem: „Słuchajcie, ja jestem słaby, dlatego pracuję w Stomilu. Bo nikt mnie nie chce do innego klubu. Ale jeżeli wy jesteście dobrymi pracownikami, to każdy was weźmie". Oczywiście mówię to z ironią. Dostałem szansę pracy, bo jestem stąd, bo znam środowisko, na pewno miało znaczenie również to, że mniej kosztowałem. A ludzkie gadanie naprawdę mnie nie interesuje. Kiedy wstaję rano, mogę spojrzeć w lustro i z czystym sumieniem iść do roboty. A jestem pracoholikiem.

Oprócz pracy w klubie i szkole, jest pan też prezesem DKS Dobre Miasto...

Działam tam z sentymentu. Nie wiem, jak potoczyłyby się moje losy, gdyby nie piłka. To był czas dorastania, dokonywania różnych wyborów na zasadzie: pójść z kolegami na wino, spróbować narkotyków, bo te już się pojawiały, czy robić coś innego. I ja wolałem pójść na boisko. Pracujący wtedy w Dobrym Mieście trener Zbigniew Kieżun prowadził treningi i ja swoim rowerkiem, takim składaczkiem, przyjeżdżałem popatrzeć. Mam nawet jeszcze notatki. Nie są jakoś bardzo pożółkłe, chociaż minęło tyle lat. Dziś pomagam w klubie, ponieważ mi na tym zależy, bo nie ma co ukrywać, był on już na krawędzi upadku. Piłka jest naprawdę moją pasją, sam często mówię, że nie wiem, kiedy jestem jeszcze w pracy, a kiedy odpoczywam. Ale muszę przyznać, że mam w życiu dwie pasje. Tą drugą jest budownictwo. Dlatego jak jestem już trochę zmęczony piłką, idę na budowę, żeby trochę sobie pomurować. Mówię uczciwie. I nie jest to żaden wstyd. Mój ojciec ma firmę budowlaną. Obie pasje są bardzo od siebie oddalone, ale pomaga mi to. Z obu mam też pieniądze, chociaż ze Stomilu dziś na pewno mniejsze.

Gdyby miał pan wymienić po jednej ważnej rzeczy, którą wyniósł ze współpracy z trenerami Kieżunem, Kaczmarkiem i Jabłońskim, co by to było?