Patrzę Wojtkowi w oczy

Rz: Trzy brązowe medale Nowickiego podczas dużych imprez – mistrzostw świata i igrzysk olimpijskich – to nagroda czy motywacja?

Malwina Wojtulewicz-Sobierajska: Raczej to drugie – motywacja, żeby iść do przodu. A nagroda przy okazji.

„Szkoda mi chłopa, ciągnie go do brązu" – to pani słowa.

Podczas tegorocznych mistrzostw świata liczyliśmy na srebro, po cichu myśleliśmy nawet o złocie – Wojtek był bardzo dobrze przygotowany – ale rzeczywiście coś go ciągnie do tego brązu. Teraz będziemy się starali o stabilne rezultaty na poziomie 80 metrów, wtedy będą lepsze miejsca na podium.

Gdzie jest pole do poprawy?

W szybkości i technice, bo silny jest bardzo, do tego niesamowicie skoczny i sprawny. Ten rok był pod względem techniki bardzo dobry, ale są jeszcze braki, których poprawienie zostawiliśmy sobie na przyszły sezon.

Z czego składa się rzut młotem? Siła, szybkość, technika... Co jeszcze?

Dodałabym głowę. I na mistrzostwach świata w Londynie właśnie głowa troszeczkę zawiodła. W tym roku Wojtka typowano na faworyta i to mogło zaważyć, bo do tej pory był w roli goniącego.

Mocny kolega z reprezentacji Paweł Fajdek to motywator czy paralizator?

Motywator, powoli go gonimy. Po meterku–półtora. W tym roku znów udało się podgonić.

Jaki jest najlepszy wiek dla młociarza?

Mówi się, że 28–29 lat, kiedy zawodnik jest już stabilny, a jednocześnie można jeszcze coś podciągnąć. Wojtek jest akurat w tym wieku.

Jak się pracuje z zawodnikiem młodszym tylko o kilka lat od trenera?

To zarazem łatwiejsze i trudniejsze. Wojtek jest też moim kolegą, więc czasem widać emocje między nami – ja jestem choleryczką, on – flegmatykiem. Jednak rozmawiamy ze sobą, co nie zawsze zdarza się przy starszym trenerze. Mam swój plan, który jest zazwyczaj realizowany, ale sprawdzam, czy jemu też to pasuje, czy czuje, że idziemy w dobrym kierunku.

Nauczyliście się siebie nawzajem?

Wojtek jest zawodnikiem na tyle inteligentnym, żeby wiedzieć, kiedy odpuścić na treningu. Ja patrzę mu w oczy i też widzę, kiedy trzeba zwolnić obroty – czasem nawet on jeszcze tego nie wie, a ja już zmniejszam obciążenie. Takie nasze zagrywki.

Są też kontakty prywatne?

Tak, wtedy spotykamy się z rodzinami, oboje mamy dzieci – Wojtek córkę, ja dwóch synów – mamy o czym rozmawiać. Czasem porozmawiamy też o sporcie, ale inaczej niż na treningu.

Jak kobiecie trenuje się mężczyznę?

Wojtek przyszedł, poprosił mnie o pomoc, zasady były jasne od początku. I znów: nie mówię, że nie ma spięć, bo spędzamy ze sobą więcej czasu niż z rodziną. Teraz trenuję również Asię (Joannę Fiodorow – red.) i też jest świetnie, czuję, że uzupełniamy się jako drużyna, możemy spojrzeć na sprawy jeszcze inaczej. A Wojtek musi bardziej uważać, bo ma same kobiety wokół – i w domu, i na treningu (śmiech). Wiedział, w co idzie.

Dlaczego do pani przyszedł?

Rozstał się z trenerem, ja akurat przerwałam swoje treningi, bo zaszłam w ciążę. Poprosił o pomoc i uznałam, że mam spore doświadczenie w roli zawodnika, więc dam radę, chociaż to było ryzyko. Nie miałam przygotowania trenerskiego, a on nie miał wielkiego doświadczenia jako zawodnik.

Wtedy myślała pani jeszcze o wznowieniu kariery?

Myślałam, bo w pewnym momencie poziom wśród kobiet był średni – można było trochę potrenować i zdobyć medal. Ale wtedy miałam wypadek (podczas treningu w 2013 roku Malwinę Wojtulewicz-Sobierajską uderzył lecący młot – red.).

Jak szybko wróciła pani do pracy?

Bardzo szybko – po dwóch tygodniach wyszłam ze szpitala, bo doszłam do wniosku, że w tym ciemnym pokoju nie wydobrzeję. Powiedziałam lekarzowi, że jestem jak ten kwiat, co usycha w wazonie. Puścili. Na treningi wróciłam po trzech–czterech tygodniach. Siedziałam sobie na krzesełku, tylko nie mogłam gestykulować.

Udało się odzyskać pełną sprawność?

Nigdy nie będzie pełnej sprawności i już się z tym pogodziłam. Żyję, jestem szczęśliwą żoną, matką, spełniam się jako trener. Nie myślę o tym. Wiem, że niektórych rzeczy nie zrobię, ale mogę pobiegać, pograć w kosza, nawet powyciskać na ławce.

Podobny wypadek wydarzył się na treningu Pawła Fajdka. Takie sytuacje są nie do uniknięcia?

To była głupota moja – do czego się przyznaję – i rzucającego zawodnika. On wszedł do koła i nie gwizdnął ani nie krzyknął (jak mówi zasada), a ja się odwróciłam, czego nie powinnam robić. W tym czasie tłumaczyłam Wojtkowi technikę i ten młot leciał właściwie między nim a mną. Traf jeden na milion.

Potrzebne są dodatkowe przepisy BHP?