Czasem trzeba poluzować krawat

Rz: Trenerzy z Lublina zrobiliby pewnie wiele, by dostać się do Legii choćby i na staż. Co pana skusiło, by wybrać odwrotny kierunek?

Jacek Magiera: Piękny stadion, duże miasto ze sportowymi ambicjami. W Lublinie przez lata nie udawało się zrobić wyraźnego kroku w przód. A ja lubię wchodzić do takich miejsc, budować w trudnych warunkach.

Czy przed podjęciem pracy w Motorze Lublin dzwonił pan do Jacka Bąka lub Jacka Krzynówka?

Nie, z nikim się nie kontaktowałem. Rozmawiałem tylko z prezesem Waldemarem Leszczem. Nasze rozmowy trwały kilka miesięcy. Zaczęliśmy we wrześniu, chwilę po tym, gdy odszedłem z Legii. Prezes chciał, bym zajął się odbudową piłki w Lublinie. Widział mnie w roli trenera albo dyrektora sportowego. Ostatecznie podjąłem pracę dopiero pod koniec roku. Z początku nie chciałem zmieniać otoczenia, miałem inne zobowiązania w Warszawie. Ale dałem się przekonać. Ustaliliśmy, że w Lublinie będę doradcą zarządu ds. sportowych. Odpowiadam za seniorów i młodzieżowców. Mam pomagać nowym trenerom – Tomaszowi Złomańczukowi oraz Grzegorzowi Komorowi. Choć nie ma mnie na każdym treningu, to jestem do ich dyspozycji. Mamy wspólny cel, czyli awans do II ligi.

Pytam, bo Bąk i Krzynówek swego czasu zainwestowali w Motor, chcieli go odbudować, ale wycofali się, tłumacząc, że trafili do klubu, którym rządzi prowizorka i chaos...

Jeśli jest chaos, to trzeba poukładać. Nigdy nie bałem się pracy i wyzwań. Oczywiście, słyszałem o klubie różne opinie, ale plotkami nie zawracam sobie głowy. Tym bardziej że klubem i miastem rządzą już inni ludzie. Dla mnie kluczowa była rozmowa z prezesem Leszczem, który jasno poinformował mnie o tym, w jakim miejscu jest Motor, jakie ma kłopoty. Zresztą przez pierwszy miesiąc pracy w Lublinie bacznie przyglądałem się temu, co dzieje się tu, na miejscu. Wiem już, w czym mogę pomóc. Szkoda Motoru w tak niskiej lidze.

W Lublinie nie było ekstraklasy od 1992 roku...

I na razie o niej nie myślimy. Najpierw awansujmy do II ligi. Mamy kilku zawodników o dużym doświadczeniu, jak Artur Gieraga, Kamil Stachyra czy Julien Tadrowski, którzy zasługują na grę w wyższej lidze. Awans to nasz główny cel. Być może zaczynamy budowę domu od dachu, ale tylko w ten sposób możemy dać Motorowi rozpęd do dalszej pracy – rozbudowy akademii, pracy z młodzieżą.

Na jak długo podpisał pan kontrakt?

Związaliśmy się do końca sezonu. Czemu tak krótko? Z różnych powodów. Niedługo będziemy rozmawiać o tym, co dalej. Furtka do dalszej współpracy jest otwarta. Ale bez względu na to, czy zostanę czy nie, Motorowi będę kibicował. Ludzie z Lublina zawsze mogą liczyć na moją pomoc. Bije od nich chęć do pracy. Zawsze to ceniłem – u siebie i u innych.

Dlaczego pracuje pan w roli doradcy, a nie trenera?

Rola, jaką mam w Motorze, pozwala mi inaczej spojrzeć na drużynę. Z perspektywy ławki nie widać tego, co dzieje się dookoła zespołu, jest się skoncentrowanym na wydarzeniach na boisku. Tymczasem zza biurka czy z trybun widać więcej, słychać więcej. To dla mnie bardzo cenne doświadczenie. Nie ukrywam jednak, że to praca w roli trenera seniorskiego zespołu jest dla mnie celem. Szykowałem się do niej przez ostatnich 20 lat. I prędzej czy później podejmę się takiego wyzwania.

Przed sezonem miał pan ponoć oferty pracy w ekstraklasie. Mówiło się o Koronie Kielce...

Nie miałem ofert z ekstraklasy, a o Koronie tylko się spekulowało. Mówię wprost, bo nie widzę powodów, by dowartościowywać się takimi plotkami. Miałem oferty z I i II ligi. Ale świadomie chciałem zrobić sobie rok przerwy od trenerki. A może i więcej. Chciałem odpocząć. Ale nie tak, by leżeć do góry brzuchem, tylko móc spojrzeć z dystansem na to, co za mną, poczytać, dokształcić się, przeanalizować przeszłość i wejść w nowy projekt ze świeżymi pomysłami. W tym czasie współkomentowałem mecze, organizowałem konferencje, brałem udział w projekcie „Piłkarski diament". To też jest rozwój. A prawdziwego urlopu nie miałem od 20 lat. Teraz w końcu mogę wstać o 8, a nie 5.30, wyjść wieczorem na spacer z żoną i dziećmi. To jest cenne i trzeba to pielęgnować. Nie można żyć pod ciągłym ciśnieniem. By móc spokojnie oddychać, czasem trzeba poluzować krawat.

Ułożył pan sobie w głowie to całe zamieszanie, które powstało w momencie, gdy rozstawał się pan z Legią?

Jak najbardziej. Cieszę się, że moi zawodnicy z rezerw i Centralnej Ligi Juniorów wiele się ode mnie nauczyli, bo odbieram takie sygnały. Jestem z nimi w kontakcie, dzwonią do mnie i dzielą się sukcesami i problemami. Z prezesem Bogusławem Leśnodorskim także przynajmniej raz w miesiącu jemy wspólny obiad. Nie ma między nami żadnego konfliktu.

Odszedł pan z Legii w czerwcu, a wkrótce potem Legia pożegnała się z Henningiem Bergiem. Nie żałuje pan, że nie poczekał, że być może była szansa, by zająć jego miejsce?

Absolutnie o tym nie myślałem i w żadnym wypadku nie żałuję. Były takie głosy, że mógłbym zostać trenerem Legii, ale nie wychodziły ani ode mnie, ani ze strony władz klubu. To były tylko plotki. A mnie nie nigdy nie zależało na tym, by zdobyć kolejny wpis do życiorysu. Nie mam takiego ciśnienia.

Wiele mówiło się o pana konflikcie z Bergiem.

Nie chcę już do tego wracać. Życzę mu jak najlepiej w nowym miejscu pracy. Od czasu mojego odejścia z Legii nie mieliśmy kontaktu, ale myślę, że jak spotkamy się gdzieś na lotnisku, to uściśniemy sobie dłonie i chętnie porozmawiamy.

Mam wrażenie, że pana dotychczasowa praca, głównie z legijną młodzieżą, nie polegała tylko na jej trenowaniu, ale także byciu mentorem. Był pan dla nich „coachem"?

Tak, ale właśnie w ten sposób widzę swoją pracę. Dla mnie bycie trenerem to coś więcej niż tylko przebywanie z drużyną na boisku. Nie wyobrażam sobie, że o 10 mamy trening, a o 12 o wszystkim zapominamy i rozjeżdżamy się do domów. Dla mnie najważniejsze jest tworzenie, praca, by jej efekty było widać po tym, jak grają i jak zachowują się moi młodzi piłkarze. Powtarzam im, że to, jak zachowują się poza boiskiem, jest moją wizytówką. Mój pierwszy trener w Rakowie Częstochowa powtarzał, że pracując w piłce przez wiele lat, z czasem zyskuje się bardzo dużą rodzinę. Miał sporo racji. Z moimi piłkarzami przeszedłem już wiele, łącznie z nocną podróżą ze zgrupowania do szpitala, na salę porodową do partnerki gracza. Cieszę się z każdego ich sukcesu. Nie wszystkim wychodzi na boisku, ale jeśli dają sobie radę w życiu, to już są wygrani.

Niedawno wywiadu udzielił młody piłkarz Jan Stolarski. Swego czasu odniósł dramatyczną kontuzję, omal nie amputowano mu nogi. Pan pomógł mu bezinteresownie, wcześniej nawet go nie znając.

W tramwaju zaczepił mnie jego brat, Karol. Krępował się, ale w końcu opowiedział, że jego brat Janek przeszedł operację, potrzebuje rehabilitacji. Zaprosiłem go na Legię i wszystko załatwiłem. Skoro miałem taką możliwość, to dlaczego nie pomóc temu chłopakowi? Nie pomagam po to, by trafić na pierwsze strony gazet.

Myślał pan kiedyś nad pracą w młodzieżowej reprezentacji?

Oczywiście. To byłoby dla mnie wyróżnienie i w pewnym stopniu także spełnienie. Na razie nie dostałem takiej propozycji. A o plany na moją dalszą karierę trzeba pytać tego na górze. Co będzie za miesiąc, rok? Nie wiadomo.

Zastanawiam się, czy ta wrażliwość nie stanie panu na przeszkodzie w pracy trenera seniorskiej drużyny, gdzie trzeba mieć twardą skórę.